Κορέα 1911: Σε ένα μικρό χωρίο, ένας ψαράς παντρεύεται ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Το ζευγάρι μετά από λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο μια κόρη, την Σάντζα. Η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της Σάντζα, από έναν παντρεμένο άντρα, φέρνει την ταπείνωση στην οικογένεια, μέχρι που ο νεαρός ιερέας Ισαάκ προσφέρεται να την παντρευτεί και να ζήσουν στην Ιαπωνία. Έτσι λοιπόν ξεκινάει η ιστορία μας.

Είμαι σίγουρη πως αρκετοί από εσάς βλέπετε αυτό το βιβλίο και λέτε «Ωραίο φαίνεται αλλά μήπως είναι λίγο τεράστιο;» ή «Ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά δεν καταντάει βαρετό να ασχολείσαι με τις γενιές μιας οικογένειας;»

Αυτό σκεφτόμουν και εγώ, μέχρι που πήρα απόφαση να το δοκιμάσω και δεν το μετάνιωσα.

Το Πατσίνκο είναι ένα πολύ ξεχωριστό λογοτεχνικό έργο, που αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας από το 1911 έως και το 1989. Κυλάει πραγματικά αβίαστα, έχοντας μια απλή και παραστατική γραφή και ενώ η πλοκή προχωράει με σταθερούς ρυθμούς, σίγουρα δεν κουράζει ούτε είναι μονότονη. Μέσα από τα διάφορα κεφάλαιά του, βλέπουμε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένεια αυτή όντας μετανάστες, με κύριο θέμα εκείνο του ρατσισμού, ενώ φυσικά ακολουθούσαν τα ζητήματα της επιβίωσης, του ξεριζωμού από τη πατρίδα τους, της απώλειας, της πίστης, και της οικογένειας.

«Κι ο πατριωτισμός μια ιδέα είναι όπως ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά οι ιδέες μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχάσουν το συμφέρον τους. Και οι έχοντες εξουσία θα εκμεταλλευτούν ανθρώπους που έχουν υπερβολική πίστη στις ιδέες.» Νομίζω όμως, πως αυτό που αγάπησα περισσότερο στο συγκεκριμένο βιβλίο ήταν οι χαρακτήρες. Είχε γίνει τόσο καλή δουλειά στην δημιουργία τους που ο αναγνώστης μπορούσε να τους καταλάβει, να τους συμπονέσει, να τους νιώσει, να τους «πονέσει».

Να προσθέσω ότι δεν είναι από εκείνα τα βιβλία που έχουν γρήγορη πλοκή, ούτε από εκείνα που έχουν κάποια κορύφωση. Αλλά αυτή είναι και η χάρη του. Το βρήκα ρεαλιστικό από όλες τις απόψεις, αναλυτικό και διαφωτιστικό μιας και είχα ελάχιστες γνώσεις για την ιστορία της Κορέας-Ιαπωνίας. Τελειώνοντάς το είχα ένα συναίσθημα πληρότητας (αν βγάζει νόημα), και ένιωθα πως κατά κάποιο τρόπο ότι έζησαν οι χαρακτήρες το έζησα και εγώ μαζί τους. Αν αυτό δεν δείχνει το ταλέντο της συγγραφέως τότε δεν ξέρω τι δείχνει.

Συνοψίζοντας, σίγουρα θα το πρότεινα. Είναι ένα χορταστικό, βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα που θα μείνει στην καρδιά σας για πολύ καιρό.