Οπότε παραθέτω κάποια ολιγοσέλιδα βιβλία που θεωρώ είναι εξαιρετική παρέα: 

Όταν η Μασετσάμπα πετυχαίνει το όνειρο της να γίνει γιατρός, αναγκάζεται να βγει από το συννεφάκι της και να συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος είναι πολύ πιο σκληρός απ´όσο πίστευε. Το να δουλεύεις σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με μηδαμινούς πόρους, σε ένα μέρος που η ξενοφοβία κυριαρχεί και φοβάσαι να μιλήσεις, σίγουρα δεν είναι πιο οι ιδανικές συνθήκες ζωής. Ειδικά αν προσθέσεις το πένθος για τον αδελφό της, την έντονα πιεστική θρησκευόμενη μητέρα της, και την ντροπή που νιώθει για τους φρικτούς πόνους της εμμηνόρροιας. Όμως γνωρίζει την Νιάσα, και την νιώθει κολλητή της από την πρώτη στιγμή. Είναι μια δυναμική γυναίκα από την Ζιμπάμπουε, έντονα πολιτικοποιημένη που κάνει την Μασετσάμπα να δει πιο ρεαλιστικά τις συνέπειες της ξενοφοβίας, και να θέλει να κάνει κάτι για να το αλλάξει. Όμως αυτή θα είναι μια από τις αποφάσεις που θα γυρίσουν τον ήδη αναποδογυρισμένο κόσμο της πιο ανάποδα.

Το Νυχτολούλουδο είναι ένα μικρό σε έκταση βιβλίο, που έχει όμως πολλά νοήματα. Είναι γραμμένο σε μορφή ημερολογίου, όπου η πρωταγωνίστρια γράφει στον Θεό, άλλοτε με απελπισία, άλλοτε με έντονο θυμό, άλλοτε με αηδία και άλλοτε με αγάπη. «Στο εξής προσεύχομαι με μια καρδιά όλο ευγνωμοσύνη, να μου αφαιρέσεις την ζωή. Αμήν.» Η γραφή είναι ωμή και λυρική, μια κραυγή απέναντι στην αδικία και την απανθρωπιά του κόσμου και στην ίδια τη ζωή. Η πλοκή ενώ ξεκινάει δυναμικά, κλιμακώνεται στο τρίτο & τέταρτο μέρος, δείχνοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο είδος όταν διακατέχεται από μίσος και ρατσισμό.

Ένα μικρό διαμαντάκι.

Η γνωστή σε όλους Malala, συντάσσει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα στο οποίο μας μιλάει για την δική της ιστορία ως εκτοπισμένη, αλλά και για τις ιστορίες άλλων 10 εκτοπισμένων κοριτσιών που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους. Αν έμεναν στην πατρίδα τους το πιθανότερο είναι να μην ζούσαν και τώρα αυτές οι ιστορίες να μην είχαν ειπωθεί. Ο κόσμος συχνά αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες με την γνωστή φράση «Γυρίστε στην πατρίδα σας». Κανείς όμως δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί, πόσο χάλια θα είναι τα πράγματα εκεί ώστε οι άνθρωποι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, τους αγαπημένους τους και ολόκληρη τη ζωή τους. Κανείς δε καταλαβαίνει πως αν δεν φύγουν θα καταλήξουν νεκροί. Το συγκεκριμένο βιβλίο πραγματικά αξίζει να διαβαστεί από όλους. Προβληματίζει, ευαισθητοποιεί και σοκάρει τον αναγνώστη. Σε κάνει να εκτιμάς τον καθαρό αέρα που αναπνέεις, το δικαίωμά σου στην εκπαίδευση, τους τοίχους στο σπίτι σου και κυρίως το ότι ζεις. Μιλάει για γυναίκες σαν εμένα και εσένα, που όμως δεν είχαν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν σε φυσιολογικές ανθρώπινες συνθήκες, σαν εμένα και εσένα. Και επειδή ότι και να πω είναι λίγο, σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα που δύσκολα ξεχνιούνται. «Η απαγόρευση του σχολείου στα κορίτσια σήμαινε απαγόρευση των ονείρων μου, ένα οδόφραγμα στο μέλλον μου. Αν δεν μπορούσα να μορφωθώ, τι μέλλον μπορούσα να έχω;» «Κανένας δεν μπορεί να μας πάρει αυτά που κουβαλάμε μέσα μας» «Τα παιδιά μου έκλαιγαν από τη πείνα. Τα τάιζα φύλλα από τη ζούγκλα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο.»