Φαντάσου ότι είσαι 13 χρονών, και ζεις με τους γονείς σου. Τους θαυμάζεις και τους δύο, τους λατρεύεις, την καλοσύνη της μαμάς σου και την εξυπνάδα του μπαμπά σου & εύχεσαι όταν μεγαλώσεις να γνωρίσεις κάποιον και μαζί να είστε σαν εκείνους.

Όμως μια μέρα, καταλάθος κρυφακούς μια συζήτησή τους, στην οποία ο πατέρας σου, όλο νεύρα απηυδισμένος, σε αποκαλεί άσχημη.

Αυτό θα είναι το τέλος της παιδικής σου ηλικίας.

Το σπάσιμο της γυάλινης γλυκιάς μπάλας που ήσουν κλεισμένη & προστατευμένη αυτά τα χρόνια.

Η απότομη πραγματικότητα.

Η απατηλή ζωή των ενηλίκων.

Αυτό συνέβη στην Τζοβάννα, την πρωταγωνίστρια του βιβλίου.

«Τι συνέβαινε εν ολίγοις στον κόσμο των μεγάλων, στο μυαλό αυτών των συνετών ανθρώπων, στα κορμιά τους που κουβαλούσαν τόσες γνώσεις; Τι είναι αυτό που τους μετέτρεπε σε ύπουλα ζώα, χειρότερα κι από ερπετά;»

Έχω σοκάρει τον ίδιο μου τον εαυτό με το πόσο τελικά μου αρέσει η Φεράντε. Είναι εντελώς εκτός από τα «αναμενόμενα» γούστα μου, που δεν περίμενα με τίποτα να κολλήσω έτσι, αλλά here we are.

Έχοντας λατρέψει την τετραλογία της Νάπολης, που έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως το πιο ώριμο έργο της, είχα τις επιφυλάξεις μου για τα υπόλοιπα βιβλία της. Ωστόσο ενθουσιάστηκα όταν συνειδητοποίησα πως από τις πρώτες κι όλας σελίδες της Απατηλής ζωής των ενηλίκων, εθίστηκα.

Παρόλο που το βιβλίο ξεκινάει από κάτι φαινομενικά απλό, στην πορεία σε γραπώνει, και με αυτήν την εθιστική, χειμαρρώδη γραφή, γεμάτη βάθος & λεπτομέρεια, σε μαγνητίζει καθιστώντας αδύνατον το ενδεχόμενο να σταματήσεις να διαβάζεις.

Η Φεράντε έχει πλάσει φοβερά τον χαρακτήρα & τον ψυχισμό μιας έφηβης που ζούσε στο ροζ συννεφάκι της μέχρι τη στιγμή που φύσηξε αέρας και το συννεφάκι εξαφανίστηκε & έγινε η αηδιαστική πραγματικότητα. Μια έφηβη που βλέπει τον «κόσμο των μεγάλων» που τόσο θαύμαζε μικρή, να αποκαλύπτεται και να αποδεικνύεται πιο σαθρός από οτιδήποτε μπορούσε να φανταστεί. 

«-Όσοι αγαπιούνται, φοβούνται πως δεν αγαπιούνται.

-Αν κάποιος σ’αφήνει να ζεις μέσα στην αγωνία, από πού κι ως που είναι ωραίο να τον αγαπάς;»

Η συγγραφέας λοιπόν, με μαεστρία μας μεταφέρει ξανά στην Νάπολη, με πανέμορφες περιγραφές & έντονους χαρακτήρες γεμάτους ατέλειες που ξανά σε εκνευρίζουν αλλά τους καταλαβαίνεις και κάπως. Μας μιλάει για την εφηβεία, για τις ανθρώπινες σχέσεις, την θρησκεία, τον έρωτα, την οικογένεια και ένα σωρό άλλα θέματα, μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης της Τζοβάνα, χωρίς όμως να παραμελεί καθόλου τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Ίσα ίσα εστιάζει σε όλους, κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ στα βιβλία της. 

Το τέλος πάλι δεν μου άρεσε, αλλά θέλω να πιστεύω θα έχει συνέχεια η ιστορία καθώς νιώθω πως δεν έκλεισε.

Θα ήταν αμαρτία να έκοβα το 0.5 αστεράκι [όπως σκεφτόμουν] λόγω του τέλους, οπότε:

 [5/5] από εμένα!

Ένα διαμάντι που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη.

Note: Το βιβλίο έχει γίνει και σειρά στο Netflix, με τίτλο «The lying life of adults». Δεν την έχω δει ακόμη, αλλά είναι στα άμεσα σχέδια μου.