Αγαπώ τα χαρούμενα βιβλία, τα αστεία βιβλία, τα αστυνομικά κλπ κλπ, αλλά την μεγαλύτερη αδυναμία την έχω στα βιβλία εκείνα που καταφέρουν να με αγγίξουν βαθιά, κάνοντας με να απλώσω το χέρι και να πιάσω το πακέτο με τα χαρτομάντιλα. 

Επειδή λοιπόν ξέρω πως πολλοί θέλετε να κλαίτε με τα βιβλία σας, σας έχω μια ιδανική πρόταση.

Λέννι 17 χρονών & Μάργκο 83. Τι κοινό μπορεί να έχουν μια έφηβη με μια ηλικιωμένη;

Το γεγονός πως βρίσκονται στο νοσοκομείο στην πτέρυγα με τα ανίατα νοσήματα, και πρόκειται να πεθάνουν. Καμία από τις δυο τους δεν θα τα «εκατοστήσει» όμως μαζί, αθροίζοντας τις ηλικίες τους φτάνουν τα 100! Για να αφήσουν λοιπόν το σημάδι τους, αποφασίζουν να φτιάξουν 100 ζωγραφιές, έναν πίνακα για κάθε ανάμνηση της ζωής τους.

 Έτσι η ζωή θα προχωράει, ακόμα κι όταν θα έχουν φύγει.

«-Το ξέρεις ότι τα αστέρια που βλέπουμε πιο καθαρά είναι ήδη νεκρά; -Αυτό είναι καταθλιπτικό. -Όχι. […] Έχουν φύγει ποιος ξέρει πόσο καιρό, όμως μπορούμε να τα δούμε ακόμα. Συνεχίζουν να ζουν.»

Πόσο ενθουσιάζομαι όταν ένα βιβλίο με εκπλήσσει ευχάριστα.

 Το συγκεκριμένο περίμενα πως θα μου αρέσει, αλλά δεν περίμενα πως θα μου αρέσει τόσο πολύ! Αρχικά είχα την εντύπωση πως λόγω θέματος θα ήταν βαρύ και ασήκωτο, αλλά κάθε άλλο. 

Η γραφή ήταν τόσο φρέσκια, γεμάτη κυνισμό και χιούμορ, που πραγματικά όποτε καθόμουν να διαβάσω απολάμβανα κάθε σελίδα. 

Παρόλα αυτά δεν σας κρύβω πως στο τέλος ένα δάκρυ κύλησε γιατί ήταν πολύ συγκινητικό. Τα κεφάλαια μικρά, και καθένα από αυτά αφορούσε μια ανάμνηση της Λέννι ή της Μάργκο [κυρίως της Μάργκο μιας και ήταν μεγαλύτερη], επιτρέποντας μας να δούμε τις ζωές τους και θέλοντας και μη να δεθούμε μαζί τους. Λάτρεψα τις ιστορίες της Μάργκο, λάτρεψα τον χαρακτήρα της Λέννι, λάτρεψα τις συζητήσεις με τις νοσοκόμες και τον ιερέα, λάτρεψα την ιδέα πίσω από αυτό το βιβλίο και γενικά λάτρεψα το βιβλίο.

Γενικά φέτος, παρόλο που έχω διαβάσει πολλά βιβλία, λίγα είναι εκείνα που σκέφτομαι συνεχώς, και που ξέρω πως θα τα προτείνω με κλειστά μάτια.

Ένα από αυτά είναι το συγκεκριμένο λοιπόν.

Μια ιστορία για μια φιλία χωρίς όρια ηλικίας, για την απώλεια, για τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Δεν με νοιάζει αν τα 5 αστεράκια είναι πολλά, εγώ θα τα δώσω απλόχερα!