Τριάντα χρόνια μετά το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αφηγείται, για πρώτη φορά και σε πρώτο πρόσωπο, άγνωστες στιγμές και ιστορίες εκείνου του μοναδικού παγκόσμιου πρωταθλήματος, όταν ο ίδιος ηγήθηκε της Εθνικής Αργεντινής στην πορεία για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου. Σήμερα ο ιστορικός εκείνος άθλος φτάνει στα όρια του θρύλου και ο Μαραντόνα θυμάται και διηγείται, με καθαρή φωνή, πώς τον κατόρθωσε, μαζί με τους συμπαίκτες του, κόντρα σε όλα και σε όλους.

"Ήρθε η ώρα να διηγηθώ τα πράγματα όπως έγιναν. Αυτό ήταν το αληθινό παγκόσμιο πρωτάθλημα των Αργεντινών: το πιο αγωνιστικό, το πιο συγκινητικό και το πιο άξιο. [...] Ήμασταν είκοσι δύο τρελοί έτοιμοι να πάμε στον πόλεμο, και κατάφερα να εδραιώσω την ιδέα ότι το να παίζουμε με τη φανέλα της Εθνικής ήταν το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου, παρόλο που το πολύ χρήμα το κέρδιζες με τη φανέλα μιας ευρωπαϊκής ομάδας. Πριν από τριάντα χρόνια κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, το τελευταίο που σήκωσε μια Εθνική Αργεντινής, με 25 δολάρια τη μέρα σιτηρέσιο. Ήρθε επίσης η ώρα να μιλάμε περισσότερο για την ομάδα και λιγότερο για το σύστημα του Μπιλάρδο. [...] Παίξαμε εναντίον των Άγγλων έπειτα από έναν πόλεμο όπου τα παιδιά της Αργεντινής είχαν πάει να πολεμήσουν με πάνινα παπούτσια. Αυτό, οι γονείς το διηγήθηκαν στα παιδιά τους, και τα παιδιά θα το διηγηθούν στα δικά τους. Πέρασαν τριάντα χρόνια και εξακολουθούν να το διηγούνται".