Η κριτική της νεοτερικής ιδεολογίας στο παρόν πόνημα γίνεται από τη σκοπιά της κοσμοσυστηματικής θεωρίας, η οποία εισάγει ως προαπαιτούμενο τη συνολική αναδόμηση του ανθρώπινου βίου με μέτρο τα θεμελιώδη γνωρίσματα που συγκροτούν τις επιμέρους καταστατικές του "σφαιρικότητες". Υπό το πρίσμα αυτό, το νεότερο ανθρωποκεντρικού τύπου κοσμοσύστημα αντιπαραβάλλεται στο δεσποτικό του προηγούμενο και αρθρώνεται σε μια αρραγή οργανική ενότητα με το ελληνικό ομόλογό του, από το οποίο προήλθε ως αποτέλεσμα μιας αμιγώς μετακενωτικής διαδικασίας. (...) Το ανά χείρας πόνημα μπορεί να θεωρηθεί ως μια κριτική αποτίμηση της νεοτερικής ιδεολογίας, προ-εισαγωγική σε μια πρόταση ερμηνείας της εποχής μας με πρόσημο την ανατοποθέτησή της στο σύνολο ανθρωποκεντρικό γίγνεσθαι και απώτερο στόχο την υπόδειξη μιας "κατεύθυνσης" για την ανίχνευση της εξέλιξης.