Μέσα από τα γόνιμα σπλάχνα της περίφημης Γενιάς του '30 αναπήδησαν και δυο ποιητικά λιοντάρια, ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιάννης Ρίτσος, για να υψώσουν και να διευρύνουν το ποιητικό βίωμα των Νεοελλήνων με τρόπους ιδεαλιστικής διαύγειας και εικονιστικής μεγαλοσύνης που σου κόβουν την ανάσα.
Υπακούοντας τυραννικά στην πάμπλουτη λυρική ιδιοσυγκρασία τους -απολλώνια στον Ελύτη, διονυσιακή στον Ρίτσο- και υποκύπτοντας αγόγγυστα στο πανίσχυρο χάρισμά τους, πρόσφεραν στη νεοελληνική ποίηση δώρα βαρύτιμα και -μέσα στην σχετικότητα των ανθρωπίνων- αθάνατα.
Ετούτη η αξιοζήλευτη αθανασία της σύγκορμα και σύψυχα βιωμένης ποιητικής τους γλώσσας, ετούτη η γιγάντωση της δημιουργικής τους γονιμότητας, ετούτη η ζηλευτή ευκρίνεια της ελληνικής τους συνείδησης τιμώνται -συγκριτικά και μαζί αντιθετικά- με το τεσσαρακοστό "Τετράδιο" της "Ευθύνης". Για να επαναβεβαιωθεί πως ανάμεσα στους πανύψηλους ποιητές που εγαλβάνισε στα ιερά της σπλάχνα η νέα Ελλάδα στέκονται μεγαλόπρεπα κι αυτοί οι δύο, τα λιοντάρια, ισοστάσιοι, ισόβαθμοι και αξιοτίμητοι.