Η μηδαμινότης του γράφοντος, ω μάξιμοι αδελφοί, σήμερον εν σωτηρίω έτει ΑΧΞς, αεί κινουμένου υπό των κελευσμάτων της συνειδήσεώς του και των διδασκαλιών του σεπτού ημών διδασκάλου διονυσίου, τουπίκλην και απολωλότος, μεγάλου κυρίου και άρχοντος του τάγματος των ελευθέρων λαθοπρακτών των ηγουμενείων της σιών, και των ρωμαϊκών θεμάτων της λευκωσίας, της θεοσώστου βασιλίδος κωνσταντίνου πόλεως και του δραπάνου (ή και της ούτω καλουμένης κορυφούς), απετόλμησε την συγγραφήν του ανά χείρας κειμένου, απευθυνόμενος προς την γνώσιν, την σοφίαν και την αγάπην των αδελφών αυτού. εάν κάτι θεωρώ ότι κατενόησα εις τον ταπεινότατον βίον μου, τον πλήρη λαθών και αμαρτιών, αλλ' αείποτε ειλικρινή, είνε ότι ήθελον εργάζεσθαι μέχρι τας τελευτάς αυτού, δια το μέγα έργον. θεωρώ κατά συνέπειαν, ως πρώτιστον, εμού και ημών, καθήκον την μελέτην του μεγίστου μέρους των διασωθέντων κειμένων των αφορώντων το μέγα έργον του σεπτού ημών διδασκάλου διονουσίου, επί σκοπώ τον εντοπισμόν των διαδικασιών οπού εκείνος περιέγραφεν ως αναγκαίας δια την επίτευξι του ιερού στόχου, ιν' αναγνωρίσωμεν τα εργαλεία του. ίνα ενημερωθώμεν περί των στουδίων άτινα εκείνος εθεώρει ικανά όπως αναλάβωσι την ιεράν ταύτην αποστολήν και περί των αδελφών, οίτινες θα επήνδρωνον τας αψίδας των έργων, αυτούς, τους επιφορτισθέντας με την έγερσι του οικοδομήματος του μυστικού ημών ναού.