Η άποψη για την ένταξη της Τουρκίας στην κοινωνία των ευρωπαϊκών κρατών διαμορφώθηκε τη δεκαετία 1850 - 1860 και προνοούσε την παροχή υποστήριξης προς τις ευρωπαΐζουσες πολιτικές δυνάμεις της, για να μπορέσουν να επικρατήσουν σε βάρος των φανατικών συντηρητικών και να οδηγήσουν τη χώρα στον εξευρωπαϊσμό. Ιδιαίτερα μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, στα πλαίσια της πολιτικής του εξευρωπαϊσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πολλές φορές θυσιάστηκαν τα δίκαια των λαών του πολυεθνικού πληθυσμιακού μωσαϊκού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Έλληνα επιτετραμμένου στην Κωνσταντινούπολη το1858, ο οποίος επισημαίνει τις απόψεις των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών δυνάμεων που συνέκλιναν ότι "η Τουρκία εις το εξής είναι ανάγκη πάσα να έχη πάντοτε δίκαων, διότι άλλως το οικοδόμημα της Συνθήκης της 30 Μαρτίου (1856) δεν στηρίζεται""

Η μελέτη της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη για την κατανόηση της κατάστασης που επικρατεί σήμερα ανάμεσα στις δύο χώρες. Χρόνιες προκαταλήψεις, διπλωματικές αντιπαραθέσεις συχνά για ασήμαντες αφορμές και δημιουργία προβλημάτων οριοθέτησαν την πορεία των ελληνοτουρκικών διαφορών, που κορυφώθηκαν και επεκτάθηκαν επανειλημμένα σε ένοπλες αναμετριήσεις.

Ένα από τα πρώτα προβλήματα που δημιούργησε για πολλά χρόνια τριβές και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα υπήρξε το ζήτημα της εθνικότητας, της αναγνώρισης δηλαδή της ιθαγένειας των Ελλήνων υπηκόων που διαβιούσαν στην Τουρκία.