Στα Πειραματόζωα του Αρκά ισχύουν δύο τινά: ο υγιής είναι ένας ασθενής που έχει προσωρινά διαφύγει και η φύση είναι παγίως ηττημένη. Το "κατά φύσιν" εδώ έχει αντικατασταθεί από το "παρά φύσιν".

Ο τρομοκρατημένα αποθαυμάζων Ιπποκράτης και ο κακεντρεχώς διηγούμενος Βακίλος είναι κατά βάθος και οι δύο άφωνοι μπροστά στα όρια του πόνου και τις σαδιστικές δυνατότητες της επιστήμης, ιδωμένες από μια πλευρά τόσο γκροτέσκα ώστε ο καθένας θα προτιμούσε τον ιατρικά ανυποστήρικτο πρωτογονισμό και τη σύντομη θνητότητα του από μια επιβίωση με τόσο κοφτερά δόντια. Ο Αρκάς μοιάζει εδώ σαν να ασπάζεται εξίσου γελαστικά όπως ο Μολιέρος το μένος εκείνου για τους ιατρούς. Πιστεύει πως οι λογής μεθοδολογίες τους είναι βαθύτερα εξωανθρώπινες και πώς η συγχρονη μεταμόσχευση δημιουργεί όργανα παραφωνίας μέσα στην αρμονική ορχήστρα του οργανισμού.

Η συνειδητή υπερβολή του Αρκά στα "Πειραματόζωα ίσως είναι το ξόρκι της δικής του νεύρωσης, παρούσας σε όλες τις σειρές του.

μας κάνει να γελάσουμε σαν εκείνους που γελούν αμήχανα και παγωμένα όπως ανήμπορα και γελοία, ταπεινά όντα, μπροστά σ ένα θέαμα εφιαλτικό που ξεπερνάει τις αντοχές οποιασδήποτε ανθρώπινης αντίδρασης. Εδώ όμως βρίσκεται η δαφορά: είναι ίσως η πρώτη- και μάλλον μόνη- φορά που ο Αρκάς έχει γελάσει με τις εμπνεύσεις του πριν από μας, μια και, υπαρκτό πρόσωπο καθώς είναι, ξέρει πως δυνητικά υπόκειται στην πιθανή ίδια μοίρα. Γελά πρώτος για να την ξεγελάσει.

Θα έλεγα τα "Πειραματόζωα" μια σειρά "πικρή, μικρή μου αγάπη". Αυτοδικαίως "πικρή" γιατί το γέλιο εν προκειμένω είναι πολύ στυφάπληρωμένο και απ τους γευστικούς κάλυκες. "Μικρή" (τρία τομίδια συνολικά) γιατί το ακριβό δηλητήριο μπαίνει σε μικρά μπουκαλάκια ώστε η δόση να μην είναι θανατηφόρα ούτε για τον γράφοντα ούτε βεβαίως και για τον αναγνώστη. Και "αγάπη" γιατί, παρά τη λυσσαλέα αγριότητα της, είναι η πιο φιλάνθρωπη και αγαπητική σειρά του Αρκά: μας βοηθάει να εξοοικειωθούμε με την χειρότερη δυνατή εκδοχή.

Στα πειραματόζωα ισχύει το του Καβάφη: είναι "νάρκης του άλγους δοκιμές". Διερωτάται όμως ο κάθε καλόπιστος θαυμαστής αυτού του εργαστηρίου (εργαστηρίου και με τις δύο έννοιες) του Αρκά: Πως εμπνεύστηκε ένα τέτοιο γέλιο που έχει την καταγωγή του... στα Καρπάθια; Και που τις βρήκε τόσες περί το θέμα γνώσεις του ο Βάκιλος;

Δύο υποθέσεις διαθέτω: ή ο Αρκάς έζησε από κοντά τις ποικίλες κολάσεις των νοσοκομείων σε κάποιον συγγενή ή φίλο του ως φιλάνθρωπος ή μάλλον ιδιοτελώς παρατηρητικός ή, για να προχωρήσω πιο πέρα το μπλακ χιούμορ, πάσχει ήδη ο ίδιος και μας αποστέλλει τα ιατρικά του ανακοινωθέντα...