Η Ελληνική Χώρα, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται στη ζώνη που λέγεται εύκρατη. Στη γήινη δηλαδή ζώνη όπου το κλίμα δεν είναι ούτε υπερβολικά ζεστό ούτε υπερβολικά κρύο. Αλλά παίρνοντας υπόψη, και ότι η έκταση που πιάνει η Ελληνική Χερσόνησος φθάνει από το βορειότερο σημείο της (στα σύνορα των Βαλκανικών Κρατών) ως το νοτιότερο, Γαύδος, έχει μήκος σχεδόν 800 χιλιόμετρα και πλάτος από το δυτικώτερο σημείο ως το ανατολικώτερο κοντά στα 1.000 χιλιόμετρα βλέπουμε ότι φυσικό είναι το κλίμα της να ποικίλλει αρκετά από τόπου σε τόπο. Από το βόρειο ύψος του τόπου και από την απόσταση από το δυτικώτερο τόπο στον ανατολικώτερο. 

Οι διαφορές του κλίματος ποικίλουν ακόμη από τη γεωλογική διαμόρφωση του κάθε τόπου (Κάμπος ανοιχτός, ύψος από τη θάλασσα, διαμόρφωση τέτοια που προστατεύεται ο τόπος με βουνά ή όρη από το βορρά). Έτσι φυσικό είναι εκτός από το Γενικώτερο Κλίμα να έχωμε και Τοπικό Κλίμα που αυτό μαζί με τα άλλα δεδομένα καθορίζει την επιτυχία του είδους της καλλιέργειας. Φυσικό είναι ακόμη ο ελληνικός χώρος να δέχεται την καλλιέργεια με λίγη ή μεγάλη επιτυχία, μεγάλη σειρά διαφορετικών φυτών από τα ετήσια μέχρι τα αιωνόβια δέντρα.