Η θεματική της ταύτισης καλύπτει ένα πεδίο στο οποίο έχουν πολύ εργαστεί οι ψυχαναλυτές. Προς τι, λοιπόν, η επιστροφή σ' αυτήν; Αυτό το ερώτημα έθετα στον εαυτό μου καθώς, ακούοντας την οδύνη τριών αναλυομένων, αισθανόμουν τη διάθεση να ξαναπιάσω το θέμα.
Το πρόβλημα που με απασχολούσε ήταν η αφομοίωση, από τους αναλυομένους, στοιχείων και χαρακτηριστικών τα οποία το συνειδητό Εγώ τους αποστρεφόταν με τρόμο, αρνούμενο την ιδέα ότι μπορούσε να είναι θεματοφύλακάς τους. Ιδιαίτερα, γιατί αυτές οι κινήσεις της ταύτισής τους συνέδεαν με σημαίνοντα στη ζωή τους πρόσωπα που ήταν έντονα φορτισμένα με αμφιθυμία.
Ως συνέπεια, η αποστροφή, η απέχθεια, ακόμη κι ο τρόμος κρατούσαν το προσκήνιο το "είναι φοβερό, δεν μπορεί να αληθεύει κάτι τέτοιο". Εντούτοις οι ταυτίσεις λειτουργούσαν και προκαλούσαν έκπληξη, τόσο για την ένταση της επένδυσής τους όσο και για τη δυσκολία να καταλάβει κανείς σε τι ακριβώς, στο ιδιαίτερο υποκειμενικό βίωμα, αντιστοιχούσαν.