«Η φιλοσοφία μπορεί να μας διδάξει αρκετά πράγματα για την τέχνη της ζωής. Συχνά δε δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μελετήσει πραγματικά ένα αινιγματικό χαμόγελο κι έτσι στερούμαστε μια πηγή αληθινής ευτυχίας. Η ευτυχία μπορεί να είναι απλό πράγμα κάτι σαν την ανακάλυψη ότι ο ουρανός είναι γαλανός ή ότι τα πουλιά πετούν πολλά μαζί».
Γιοστέιν Γκάαρντερ, Spiegel
Ο Γκάαρντερ προσεγγίζει παίζοντας τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, ανάμεσα στο χρόνο και την αιωνιότητα, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Με ευαισθησία και λυρισμό, με κέφι και φαντασία, αποκαλύπτει εδώ μια άλλη πλευρά του ταλέντου του: το δεξιοτέχνη αφηγητή, που ξέρει τη μαγεία της ποικιλίας και της εναλλαγής.
Με φαντασία και ευαισθησία προσεγγίζει σ’ αυτές τις αφηγήσεις το θαύμα της ανθρώπινης σκέψης.
«Τον περισσότερο χρόνο του ο κόσμος τον ξοδεύει στον ύπνο.
»Πού και πού μόνο ξυπνάει, τρίβει τα μάτια του, διώχνει τη νύστα και συνειδητοποιεί τον εαυτό του.
»“Ποιος είμαι;” αναρωτιέται.
»“Από πού έρχομαι;”
»Και για λίγα δευτερόλεπτα κάθεται στον ώμο μας το Σπάνιο Πουλί».