Τη μετάφραση της Οδύσσειας από τον Γ. Ψυχουντάκη - που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1979 - διέκριναν από την πρώτη στιγμή το δέσιμο του κρητικού λόγου με τον ομηρικό, και η χρησιμοποίηση για πρώτη φορά της ρίμας στην απόδοση του ανομοιοκατάληκτου πρωτοτύπου. Η κύρια διαφορά εδώ ήταν ότι δεν μιλούσε ένας λόγιος μεταφραστής, αλλά ένας απλός άνθρωπος, που ξαναδημιουργούσε τον Όμηρο, αφού πρώτα τον είχε νιώσει και αφομοιώσει. Διατηρούσε το ποιητικό περιεχόμενο, την ψυχή του κειμένου, και το απέδιδε με την αβίαστη φυσικότητα του ανόθευτου λόγου, που ζει ακόμη και σήμερα στο κρητικό χωριό. Μαζί με το ριζίτικο τραγούδι, που δεν πέθανε, ζει λοιπόν ακόμη στην Κρήτη, ενώ σε πολλά άλλα μέρη τυποποιείται και στερεύει, ένας λόγος τόσο ζωντανός και εκφραστικός, άξιος να αποδώσει τον Όμηρο.