Με τη θέση του για το ασυνείδητο, ο Φρόυντ μάς έμαθε πώς καθένας μας είχε και μια προσωπικότητα που αγνοούσε, μίαν ανομολόγητη προβολή του συνειδητού μας "προσώπου". Μας έδειξε ανάγλυφα το μυστικό πρόσωπο του άλλου μας "Εγώ", μας δίδαξε πως σχηματίστηκε και αναπτύχθηκε αυτός ο καταραμένος αδερφός που δεν θέλουμε ν' αναγνωρίσουμε μα που η ομαδική ψυχολογία είχε καταγράψει εδώ και τόσους αιώνες στο μύθο του "σωσία". Το δεύτερο αυτό Εγώ, βαρυμένο από ενοχή, απωθημένο στα σκοτάδια της λησμονιάς, -κι ωστόσο ζωντανό πάντα, υπαγορεύοντας χωρίς να το ξέρουμε τις πράξεις μας- μας καθιστά "volens nolens" αδελφούς του πιο καθυστερημένου πρωτόγονου, του πιο άσπλαχνου εγκληματία, του πιο παράφορου νευρωτικού. Δεν έχουμε να κάνουμε με μιαν ιδέα ηθικής αδερφοσύνης, αλλά μ' ένα βιολογικό δεδομένο. Αποκαλύπτοντάς μας ένα εσωτερικό πεπρωμένο που υποκαθιστά την εξωτερική Μοίρα της αρχαίας τραγωδίας, εξηγώντας μας πώς και γιατί παίζεται, μέσα σ' όλους μας, το δράμα του Οιδίποδα και του Άμλετ, ο Φρόυντ μας έδωσε μια καινούρια άποψη της ανθρώπινης μοίρας μας.