Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έμαθαν να εκμεταλλεύονται τον καρπό του αμπελιού για να τον μετατρέπουν σε κρασί, εκδήλωσαν γι' αυτό το ποτό ιδιαίτερη προτίμηση και περιέργεια, που δεν φθάρηκαν με το πέρασμα των αιώνων. Από γενιά σε γενιά επιμένουν στην εξιχνίαση των μυστηρίων του και τη βελτίωση της ποιότητάς του. 

Από αυτή την άποψη, ο 20ός αιώνας έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του κρασιού χάρη στην εμφάνιση και ανάπτυξη της οινολογίας.
Η επιστήμη αυτή, η οποία είναι ταυτόχρονα και μία τεχνική, γεννήθηκε τη δεκαετία του '50 από μία παρόρμηση των χημικών Imile Peynaud και Jean Ribereau-Gayon στην περιοχή του Μπορντώ και των καθηγητών Jaumes και Flandry στο Μονπελιέ, οι οποίοι ήταν παθιασμένοι με το κρασί. Όντας εργαλείο θαυμάσιο για τον αμπελουργό, η οινολογία τους βοήθησε να κατανοήσουν καλύτερα τη φύση του κρασιού, να ελέγξουν τα διαφορετικά επίπεδα της επεξεργασίας του και της δημιουργίας του. 

Σε αντίθεση με το φόβο που είχε προκαλέσει, δεν έφερε ως αποτέλεσμα την τυποποίηση των κρασιών αλλά περισσότερη άνεση στον αμπελουργό αφήνοντάς του μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας, για να προσδιορίσει ο ίδιος τα είδη των κρασιών του. Τα νέα για τους οινόφιλους της τρίτης χιλιετίας είναι χαρμόσυνα: αν πίνουν λιγότερο, θα πίνουν στο εξής καλύτερα επωφελούμενοι από την ποιότητα παρά από την ποσότητα. Για αυτούς το κρασί δεν είναι πλέον "το πιο υγιεινό ποτό", το οποίο εκθειάζει το Ινστιτούτο Παστέρ, αλλά "το ποτό που προσφέρει απόλαυση". 

Όντας ανοιχτόμυαλοι και γεμάτοι περιέργεια, μαθαίνουν να γεύονται, δεν διστάζουν να θέτουν ερωτήματα και τους αρέσει να μοιράζονται τα συναισθήματά τους με τους φίλους τους. Είτε πρόκειται για οινόφιλους οι οποίοι τώρα μυούνται στην τέχνη του είτε για περισσότερο μυημένους, αυτό το βιβλίο αποτελεί έναν οδηγό σε αυτή τη σπαρακτική περιπέτεια της ανακάλυψης του κρασιού.