Την προκειμένη δεύτερη έκδοση -και συγχρόνως εκτεταμένη ανάπλαση- του "Γενικού Μέρους" του ποινικού δικαίου κατέστησε επιβεβλημένη η θέσπιση του ποινικού κώδικα του 2019. Τα πολυάριθμα -αν και όχι πάντοτε προφανή- ζητήματα που συνδέονται με την ερμηνεία και την εφαρμογή του, ανέδειξαν την ανάγκη μιας συμπαγούς και συνεκτικής επεξεργασίας των νέων διατάξεων, τόσο αυτοτελώς όσο και σε συσχετισμό με τις διατηρηθείσες από τον προϊσχύσαντα. Η προσπάθεια αυτή επιχειρήθηκε με επίγνωση του ότι ένας ποινικός κώδικας, ως πνευματικό οικοδόμημα με φιλοδοξία μακράς πνοής, οφείλει όχι μόνον να ανταποκρίνεται στις αξίες της κοινωνίας, την πολιτιστική φυσιογνωμία της οποίας συμπροσδιορίζει, αλλά και να ικανοποιεί ορισμένα ελάχιστα προαπαιτούμενα συνοχής και ενδοσυστηματικής συνέπειας, χωρίς να αυτοπεριορίζεται σε διαχειριστικές λογικές εργαλειακού χαρακτήρα ή να βαρύνεται με θεωρητικές εμμονές. Πέραν τούτου, η εκπόνηση μιας συστηματικής επεξεργασίας της σχετικής ύλης είναι απαραίτητη και εν όψει του ενδημούντος χάσματος μεταξύ θεωρίας και πράξης καθώς και της συχνά παρατηρούμενης ερμηνευτικής αδράνειας, η οποία έχει ως αποτέλεσμα, απόψεις παγιωμένες στη διεθνή επιστήμη να θεωρούνται στη χώρα μας περίπου ως αιρετικές. Διατηρώ την ελπίδα ότι το παρόν πόνημα θα συμβάλει, ώστε η εφαρμογή του ποινικού δικαίου να θεμελιώνεται όχι στη μηχανιστική επανάληψη απλουστευτικών ερμηνειών αλλά στη δημιουργική κατανόηση των σχετικών διατάξεων με βάση τον ορθό λόγο.

Από τη θέση αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συναδέλφους κκ. Κωνσταντίνο Δερμιτζάκη, Ιάκωβο Μάμαλη και Δάφνη Σκανδάλη για την πολύτιμη συμβολή τους στη διόρθωση των δοκιμίων και την κατάρτιση των πινάκων, καθώς και την κυρία Διαμάντω Χαλβατζόγλου για την άρτια και επαγγελματική επιμέλεια της φωτοστοιχειοθεσίας.