«Είχα άλλο ένα ματς πόιντ, είχα ανακτήσει την ψυχραιμία μου και σκεφτόμουν ότι μου άξιζε να βρίσκομαι εκεί που βρισκόμουν κι ότι ήμουν ένα βήμα πριν από την κατάκτηση του Γουίμπλεντον. Ανοησία! Πραγματική ανοησία! Ήταν μια από τις λίγες, τις ελάχιστες στιγμές σε ολόκληρη την καριέρα μου που μου πέρασε από το μυαλό ότι είχα νικήσει προτού ακόμα νικήσω. Το συναίσθημα με κυρίευσε και ξέχασα τον χρυσό κανόνα του τένις που ισχύει περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιο-δήποτε άλλο άθλημα: τίποτα δεν έχει τελειώσει προτού τελειώσει.»

Ένα αντισυμβατικό στοιχείο σ' αυτή τη βιογραφία είναι ότι γράφτηκε στα αγγλικά — μια γλώσσα που ο Ναδάλ δεν χειρίζεται με μεγάλη ευχέρεια, όπως ξέρουν όσοι έχουν ακούσει τις συνεντεύξεις του. Ο Τζον Κάρλιν μίλησε μαζί του στα ισπανικά, και στη συνέχεια επεξεργάστηκε τη μετάφραση στα αγγλικά, δημιουργώντας ένα κείμενο που ρέει αβίαστα. Ένα άλλο στοιχείο που έχει να κάνει με τη δομή του βιβλίου είναι ότι ο Κάρλιν παρεμβάλλει στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Ναδάλ τη δική του ματιά πάνω στην προσωπικότητα, την οικογένεια, την προπονητική ομάδα, τη σύντροφο, τα συναισθήματα και τις αναμετρήσεις, δίνοντας στο κείμενο μια απρόσμενη λογοτεχνική ζωντάνια.