Μια φορά κι έναν καιρό, ένα κορίτσι με το όνομα Σόφι πήγε στο δάσος με τον κυνηγό της βασίλισσας. Τα χείλη της είχαν το χρώμα των ώριμων κερασιών, το δέρμα της ήταν απαλό σαν φρέσκο χιόνι, τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν τη νύχτα. Όταν σταμάτησαν να ξεκουραστούν, ο κυνηγός έβγαλε το μαχαίρι του και πήρε την καρδιά της.

Δεν ήταν έκπληξη για τη Σόφι. Είχε ακούσει τις φήμες, τους ψιθύρους γύρω της. Έλεγαν ότι παραήταν ευγενική και καλοσυνάτη για να κυβερνήσει? θα ήταν καταστροφή μια τέτοια βασίλισσα. Και η Σόφι τούς πίστευε. ­Πίστευε ό,τι είχε ακούσει για τον εαυτό της, όλες τις δηλητηριώ­δεις λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αποτρέψουν τα κορίτσια όπως αυτή να αποκτήσουν δύναμη.

Η Σόφι, όμως, θα αποδείξει ότι ακόμα και η πιο σκοτεινή μαγεία δεν μπορεί να σβήσει τη φωτιά που καίει μέσα σε κάθε κορίτσι. Και ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι η καλοσύνη.

Μπορούν να σας απαριθμήσουν όλες τις αδυναμίες σας, αλλά δεν μπορούν να σας κάνουν να τις πιστέψετε. Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό.

«Η καλοσύνη είναι πολλά πράγματα», είπε. «Είναι ευγενική. Τρυφερή. Ανεκτική. Γεννιέται από καρτερικότητα και πίστη. Ορισμένες φορές, ναι, είναι επικίνδυνη. Αν βοηθάς ένα πληγωμένο ζώο που μπορεί να σου επιτεθεί, αν υπερασπίζεσαι κάποιον που κακοποιείται… όλα αυτά είναι επικίνδυνα. Το να προσπαθείς, όμως, να κατανοήσεις ένα άλλο πλάσμα, να μπεις στη θέση του, να το βοηθήσεις, ακόμα και όταν σου κοστίζει, αυτό δείχνει δύναμη, Σόφι, όχι αδυναμία».