Ο δημοσιογράφος είναι βεβαίως υπηρέτης της συγκυρίας, της επικαιρότητας, της στιγμής. Το σπέρμα του λόγου του είναι εφήμερο αλλά κάθε άλλο παρά στείρο. Αρκεί να αντιλαμβάνεται τους τρόπους με τους οποίους η συγκυρία ενσωματώνεται στην Ιστορία, τους τρόπους με τους οποίους τα γεγονότα γίνονται καταστάσεις. Κυρίως, να αντιλαμβάνεται τον ρόλο που παίζουν οι άνθρωποι, τα πρόσωπα, η πολυπλοκότητά τους.

Η συνέντευξη είναι το πιο δύσκολο ίσως και απαιτητικό κεφάλαιο της δημοσιογραφικής τέχνης. Προφανώς δεν υποτιμώ το καλό ρεπορτάζ, την πολιτική ή οικονομική ανάλυση, το δοκίμιο, το χρονογράφημα, την επιφυλλίδα, το συνοπτικό και εύστοχο σχόλιο. Όλα όμως συμπυκνώνονται στη συνάντηση και τη συνομιλία με ένα πρόσωπο. Ιδίως όταν το πρόσωπο αυτό είναι εμβληματικό. Πολύ περισσότερο όταν ένα πρόσωπο έχει περάσει ήδη εν ζωή στην Ιστορία. Ή όταν η θέση του στο χώρο της τέχνης τού επιτρέπει να αναφέρεται στο δικό του προσωπικό κώδικα, χωρίς να έχει πλέον λόγο να χρησιμοποιεί ένα κοινής χρήσης ιδίωμα, όπως συμβαίνει στην πολιτική, τον αθλητισμό ή τον πολιτισμό πριν υπερβεί κάποιος/κάποια το όριο του συμβατικού.