Και όμως υπάρχουν οι μύθοι. Πριν από χιλιάδες γενιές, λένε, μερικά από τα φώτα αυτά πλησίασαν στ’ αλήθεια πάρα πολύ - αλλά πάντα εκρήγνυνταν τρομακτικά, και οι λάμψεις τους, πολύ πιο φωτεινές από τον ήλιο, σκέπαζαν τον ουρανό. Τότε παράξενα, σκληρά μέταλλα έπεφταν σαν βροχή πάνω στη στεριά. Μερικά από αυτά λατρεύονται ακόμα μέχρι σήμερα. Κανένα ωστόσο δεν είναι τόσο ιερό όσο ο τεράστιος μαύρος Μονόλιθος, που στέκεται στη γραμμή η οποία χωρίζει το φως από το σκοτάδι, με τη μια του πλευρά γυρισμένη αιώνια κατά τον ακίνητο ήλιο και την άλλη προς την περιοχή της νύχτας. Μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ο Μονόλιθος δεν θα επέτρεπε καμιά επαφή. Όταν όμως φτάσει η στιγμή, μπορεί να αποφασίσει να απελευθερώσει τα όντα που κοιμούνται μέσα του.