«Είναι κάποιες στιγμές, στα ταξίδια, που θες να παγώσεις τη στιγμή και να την κάνεις αιώνια και μάλλον δεν είναι δύσκολο να το καταφέρεις. Βρίσκεις τη γωνιά και το τοπίο που σου αρέσει και σου ταιριάζει, όπως το χείλος του κρατήρα Ράνο Κάου με τις λίμνες του, στο νησί του Πάσχα, στην άκρη του κόσμου, στη μέση του ωκεανού, στα άπιαστα ναυτικά όνειρα, στη γη με τις άπειρες και τις άπιστες υποσχέσεις και κρατάς τη σκέψη σου εκεί, το καταγράφεις αυτό το μέρος για πάντα, σε κάθε του λεπτομέρεια, το κάνεις δικό σου, κοιτάζοντάς το σταθερά, για κάποια λεπτά και ύστερα, όποτε θες, όποτε το ζητήσεις, όσο μακριά κι αν είσαι, όπου κι αν βρεθείς, επιστρέφεις εκεί, στο τοπίο που σε έδεσε με τα μάγια και την ομορφιά του, για να γαληνέψεις την ψυχή σου και να νιώσεις πραγματικά ελεύθερος...»
Πού θα μας πάει το καράβι αυτή τη φορά; Ως πού θα μας ταξιδεύσει αυτή η -λαξευμένη στο χέρι- καραβέλα που χαϊδεύει τα κύματα; Πού θα τη φέρουν οι αληγείς άνεμοι του Ισημερινού και τα ρεύματα που γεννιούνται στα σπλάχνα του Ωκεανού;
Ο καπετάνιος αποφασίζει πού θα πάει το καράβι, αλλά ο παραμυθάς θα αποφανθεί τελικά πού πήγε ή πού έφτασε... Και αυτή τη φορά, ο Δημήτρης Σαρρής, θα μας ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική. Αφηγητής μας στη μακρινή αυτή πλεύση, το Ουιραπουρού, ένα μικρό πουλί, το «μαγεμένο πουλί», με τον κοκκινωπό λαιμό και τις λευκές κηλίδες, που στολίζει αέναα με το τραγούδι του τα δάση της Αμαζονίας και εξευγενίζει τις ψυχές. Με ανθρώπινη λαλιά, λοιπόν, θα μας τραγουδήσει για τους τόπους που είδε και για όλα όσα άκουσε. Απ' αυτή τη σαγηνευτική ήπειρο, με τα αμέτρητα χρώματα, διαλέκτους και εικόνες, την ποικιλία των καρπών και τα πάθη των ανθρώπων, το καταφύγιο ανομολόγητων μυστικών και πόθων. Σε αυτή την τεράστια γλώσσα γης που βρέχεται από έναν ωκεανό χωρίς τέλος, θα αποβιβαστούμε νοερά κι εμείς, για να μας αφηγηθούν τα δέντρα, τα ζώα και οι κάτοικοι, οι βράχοι και τα αθάνατα βουνά, οι ευάλωτοι αμμόλοφοι και οι κινούμενοι παγετώνες τη δική τους ιστορία... Γιατί το καλύτερο ταξίδι, είναι αυτό που έχουμε φανταστεί.