«Μπορεί άραγε το νόημα της ζωής μας στη γη να μην είναι η αέναη πρόοδος προς την κατεύθυνση κάποιου απροσδιόριστου στόχου – ο σχεδιασμός και η παραγωγή όλο και πιο ισχυρών τεχνολογιών, η ανάπτυξη όλο και πιο σύνθετων και δυσνόητων μορφών πολιτισμού; Μπορεί όλα αυτά να αναδύονται και να υποχωρούν με τρόπο φυσικό, σαν παλίρροιες, ενώ το νόημα της ζωής να παραμένει πάντα το ίδιο: να ζούμε και να συμβιώνουμε με άλλους ανθρώπους;» 

Η Άλις είναι μια νεαρή συγγραφέας που έχει μεγαλώσει στο Δουβλίνο. Ζει μερικά χρόνια στη Νέα Υόρκη και έπειτα, στο πλαίσιο της ανάρρωσής της από έναν νευρικό κλονισμό, αποφασίζει να μετακομίσει σε ένα υπέροχο σπίτι στην επαρχία της Ιρλανδίας, σε έναν τόπο από τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι γυρεύουν να φύγουν. Εκεί γνωρίζει τον συνομήλικό της Φίλιξ, που πλήττει δουλεύοντας σε μια αποθήκη, και σύντομα του προτείνει να τη συνοδεύσει στη Ρώμη, όπου θα ταξιδέψει για την προώθηση της ιταλικής μετάφρασης του βιβλίου της. Εν τω μεταξύ, στο Δουβλίνο, η καλύτερή της φίλη, η Αϊλίν, εργάζεται σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό, βγάζει λίγα χρήματα, προσπαθεί να ξεπεράσει τον χωρισμό της, και φλερτάρει με τον παιδικό της φίλο Σάιμον. 

Η Άλις, ο Φίλιξ, η Αϊλίν και ο Σάιμον είναι όλοι γύρω στα τριάντα – όμως νιώθουν ότι ζωή τούς προσπερνάει σιγά σιγά. Ερωτεύονται, απομυθοποιούν τον έναν μύθο της ζωής τους μετά τον άλλο, βρίσκονται και ξαναχωρίζουν. Αναρωτιούνται για τον έρωτα, το σεξ, τη φιλία, για τον ορισμό και την έννοια της επιτυχίας, αλλά και για το πώς μπορεί κανείς να ελπίζει για το καλύτερο σ’ έναν συνήθως απελπισμένο και απελπιστικό κόσμο. Μήπως άραγε βρίσκονται μέσα στο τελευταίο φωτεινό δωμάτιο του κόσμου πριν πέσει παντοτινά το σκοτάδι; Γίνονται μήπως αυτόπτες μάρτυρες κάποιας μεγάλης αλλαγής; Θα βρουν τον τρόπο να πιστέψουν ότι όντως υπάρχει ένας όμορφος κόσμος;