Οι άνθρωποι συνήθως, όταν τους βρει μια συμφορά, υψώνουν το βλέμμα τους στον ουρανό και αναρωτιούνται: «Γιατί σ’ εμένα, Θεέ μου;» Προσωπικά δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Ήξερα γιατί.

Ήμουν αμαρτωλή.

Ήμουν άπληστη.

Ήμουν άπιστη.

Ήμουν ανήθικη.

Ήμουν δολοφόνος.

Πίστευα πως Εκείνος εκεί ψηλά δεν το ξέχασε ποτέ κι απλά είχε έρθει η ώρα μου να πληρώσω. Γι’ αυτό και έσκυψα το κεφάλι και δέχτηκα την τιμωρία μου. Δέχτηκα να ζήσω κι εξακολουθώ να ζω, ενώ η λύτρωσή μου θα ήταν να πεθάνω.

Με λένε Άννα κι αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Το χρέος μου προς τον Θεό το ξεπλήρωσα με τα δάκρυά μου. Το χρέος μου προς τους ανθρώπους το ξεπληρώνω μ’ αυτό το βιβλίο. Ανοίγω την καρδιά μου και σας μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια.

Ένα μικρό ψέμα θα σας πω μόνο. Ένα ασήμαντο ή ίσως και πολύ σημαντικό…