Η καρδιά: το πιο σημαντικό –κυριολεκτικά και συμβολικά– ανθρώπινο όργανο. Σύμβολο του έρωτα, της αγάπης, της στοργής. Εκφράζει την επιθυμία, το συναίσθημα, τη συγκίνηση. Ορίζει τη ζωή.
Η ραγισμένη καρδιά: σύμβολο της προδοσίας, της απάτης, της εγκατάλειψης. Εκφράζει τη μοναξιά, τη θλίψη, τη ματαίωση. Ορίζει τον θάνατο.

Τι μπορεί όμως να συμβολίζει μια καρδιά που δε βρίσκεται πια στη θέση της; Χωρίς ουδέποτε μάλιστα να έχει σταματήσει να χτυπά; Η Νόρα Δενδρινού και ο Νικόλας Παναγιωτίδης καλούνται αυτή τη φορά να καταδυθούν σε κόσμους σκοτεινούς και επικίνδυνους. Βυθίζονται εκεί όπου το ένστικτο της επιβίωσης γεννά τον φόνο. Όπου ο θάνατος σημαίνει ζωή. Όπου ο έρωτας γίνεται τρόμος και η αγάπη φυλακή. Όπου η κλασική λογοτεχνία συναντά την… παραλογοτεχνία.

Διότι κάποιες φορές τα τέρατα δεν ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες των βιβλίων. Τα τέρατα είναι… οι σελίδες των βιβλίων.