Η Χηµεία είναι θεµελιώδης επιστήµη και πολλοί την αποκαλούν, δικαιολογηµένα,
«κεντρική επιστήµη», δεδοµένου ότι βρίσκεται στο κέντρο επιστηµών, όπως είναι
η Φυσική, η Βιολογία, η Ιατρική, η Γεωλογία και πολλές άλλες εφαρµοσµένες
επιστήµες. Η Χηµεία είναι η επιστήµη της ύλης και των µεταβολών στις οποίες
υποβάλλεται. Δεν υπάρχει έµψυχο ή άψυχο υλικό πάνω στη Γη, αλλά και στο
πιο µακρινό αστέρι, που να βρίσκεται έξω από την εµβέλεια της Χηµείας.
Το να διδάξεις Χηµεία είναι µια ιδιαίτερη πρόκληση. Ο χηµικός γνωρίζει ότι η
επιστήµη του είναι ζωτική και δυναµική. Όµως, σε πολλούς φοιτητές –καθένας
µε το δικό του υπόβαθρο και τα δικά του ενδιαφέροντα– η Χηµεία φαίνεται,
συχνά, κάπως αφόρητη.
Η πρόκληση για όσους διδάσκουν εισαγωγική Χηµεία είναι να συλλάβουν τη
συγκίνηση των χηµικών ανακαλύψεων τη στιγµή που δίνουν στους φοιτητές τους
µια λογική ερµηνεία των βασικών αρχών, των πειραµάτων και των γεγονότων.
Η πρόκληση για τους φοιτητές είναι να φανούν επιδεκτικοί σε έναν νέο τρόπο
σκέψης, ο οποίος θα τους αφήσει να παρασυρθούν από τη συγκίνηση της
ανακάλυψης.
Τι απαιτείται, λοιπόν, ώστε αυτή η τόσο χρήσιµη επιστήµη να γίνει προσιτή και
ευχάριστη στον φοιτητή; Πώς θα τον εξοικειώσουµε µε τις «Κρίσιµες Έννοιες» της
Χηµείας; Ποια «Ακολουθητέα Στρατηγική» θα του διδάξουµε ώστε να αναπτύξει
τη συνήθεια µιας δοκιµασµένης και επιτυχηµένης προσέγγισης στο χηµικό
πρόβληµα; Ποια είναι η εργαλειοθήκη που θα τον εξοπλίσει µε τα «Απαραίτητα
Εφόδια» ώστε να διερευνήσει τις «Έννοιες-Κλειδιά» και να αντιµετωπίσει τα κενά
στη γνώση του; Πώς θα κατανοήσει ο φοιτητής ότι οι χηµικές εφαρµογές και οι
αφηρηµένες έννοιες που διδάσκεται συσχετίζονται µε την καθηµερινότητα, τη ζωή
και τη σύγχρονη τεχνολογία; Πώς θα τον µάθουµε να «Αυτοαξιολογείται»; Πώς
θα ενισχύσουµε τη µνήµη ενός φοιτητή οπτικού τύπου, ώστε να δοµεί και να
εξελίσσει τη γνώση του;