Ο γιος μου είναι μόλις δύο ετών και ήδη έχει αρχίσει να εκφράζει τις απορίες του. Προσφάτως, την ώρα που γυρνούσαμε από τον παιδικό σταθμό, έδειξε το φεγγάρι και με ρώτησε: "Τι 'ν' ατό;" Προς το παρόν, η απάντηση, "Αυτό είναι το φεγγάρι", αρκεί· όμως, γνωρίζω ότι είναι πολύ κοντά η στιγμή που θα πασχίζω να εξηγήσω από τι είναι φτιαγμένο το φεγγάρι, πόσο μακριά βρίσκεται, και αν εκεί πάνω μπορούν να ζήσουν χρυσόψαρα.

Τα ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά μας προκαλούν πολλές φορές αμηχανία. Το πιθανότερο είναι πως, ακόμη κι αν γνωρίζουμε την απάντηση -ή, τουλάχιστον, μέρος της- μάλλον την έχουμε ξεχάσει ή δεν την θυμόμαστε ακριβώς. Φανταστείτε να είχαμε τη δυνατότητα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, να στραφούμε σε κάποιον διάσημο ειδικό και να του ζητήσουμε να απαντήσει αυτός αντί για εμάς· να ικανοποιήσει την απορία του παιδιού μας με τρόπο απλό και κατανοητό.