Η ξενιτειά στον τόπο μας -και ειδικότερα στην Ήπειρο- υπήρξε για δεκαετίες πολλές πάνδημη μοίρα κι ανεπούλωτη πληγή. Όλες οι οικογένειες είχαν κάποιον που καρτερούσαν να καλοδεχθούν. Και δεν είναι διόλου συμπτωματικό που στο διήγημα "Τα Χριστούγεννα της γριάς", η βάβω με την εγγόνα της καρτερεί τον ξενιτεμένο της γυιό τα Χριστούγεννα, όπως κι η Τασιούλαινα στο δεύτερο διήγημα, το "Ύστερα από εικοσιπέντε χρόνια", καρτερεί τον άντρα της τα Χριστούγεννα, την μέρα γιορτής δηλαδή, που η απουσία γίνεται αβάστακτη. Μέρα γιορτής που η Εκκλησία κι η παράδοση του κάποτε τόπου και τρόπου μας γιόρταζαν την έλευση ενός άλλου ξενιτεμένου, που έγινε, εντέλει, ο πιο δικός μας ξένος.
Τα διηγήματα των Χριστουγέννων ως είδος ξεκίνησαν με μια πολύ γόνιμη περίοδο στις μέρες του Χρήστου Χρηστοβασίλη, πριν εκφυλιστούν -μεταπολιτευτικά κυρίως- σε περιγραφή ρεβεγιόν, από τα οποία απουσιάζουν τα Χριστούγεννα και πλεονάζουν οι σαμπάνιες!