"...Και φτάσαμε επί τέλους στο μοναστήρι, στην κορυφή του βουνού, που "τούρκου ποδάρι δεν πάτησε", γιατί εκτός από τα παλικάρια του το προστάτευε, σύμφωνα με την παράδοση, και η Παναγιά η Γιάτρισσα.

Ουρανός, Ταΰγετος και χαμηλά, πολύ χαμηλά, να ζαλίζεσαι όταν κοιτάς, θάλασσα και πάνω από όλα ηρεμία, τόση ηρεμία που να ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου και την ανάσα σου χωρίς να έχεις λαχανιάσει.

Ίσως σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο μου γεννήθηκε για πρώτη φορά η ιδέα να μάθω κάτι περισσότερο για τους παππούδες μου, που ποτέ δεν είχα γνωρίσει. Και το ερέθισμα αυτό ήλθε να προστεθεί σε άλλα προηγούμενα, που ξεκινούσαν και από το χωριό του πατέρα μου, τον Κάμπο της Αβίας, αλλά και από την Καλαμάτα και την Αθήνα. Πικρά ερεθίσματα, που με επιμέλεια περισσή, για χρόνια, φρόντιζα να καταχωνιάζω στα βάθη της ψυχής μου, γιατί πάντα ξεσήκωναν ατέλειωτα συναισθήματα θλίψης και αγανάκτησης και ένα τεράστιο "Γιατί;" που δεν μπορούσα να δώσω απάντηση.
Αυτή την φορά όμως το αποφάσισα: όχι μόνο να αναζητήσω, ψάχνοντας στο παρελθόν, όσο πιο μακριά μπορούσα να φτάσω, τις ρίζες των οικογενειών του πατέρα και της μητέρας μου, αλλά και να "αντικρύσω" κατάματα και να διηγηθώ το ξεδίπλωμα της Ιστορίας τριών -ίσως και περισσότερων- αιώνων μέσα από τα μάτια μιας οικογένειας, μιας μανιάτικης οικογένειας, της δικής μου οικογένειας, ανοίγοντας ένα Παράθυρο στην Ιστορία..."