π'

Μικρό μονήρες άστρο
κανέναν δεν φοβίζεις.
Το φως σου συλλαβίζεις
σαν διπρόσωπο σκιάχτρο.

Στέκεσαι με το βάκτρον
θνητό, και ξεσκονίζεις
αστερόσκονη. Λικνίζεις
μ’ ένα αόρατο μάκτρον.

Μοιάζουμε -ξέρεις- άστρο.
Σ’ ακούω που γουργουρίζεις
κι ωστόσο σατιρίζεις
του σύμπαντος το κάστρο.