Οι μετακινήσεις των ελλήνων εμπόρων προς την κεντρική και τη δυτική Ευρώπη μας είναι αρκετά γνωστές για την περίοδο ως τα μέσα του 19ου αιώνα. Αυτή ή μελέτη προσφέρει μιαν άγνωστη διάσταση: αυτήν της μεταφοράς τεχνογνωσίας από τη Θεσσαλία προς τη δυτική και ιδιαίτερα την κεντρική Ευρώπη. 

Τεχνίτες από τη Θεσσαλία αποπειράθηκαν από τα μέσα του 18ου αιώνα, άλλοτε με τη γενναία υποστήριξη των αυστριακών αρχών, άλλοτε με έντονο ανταγωνισμό, να ιδρύσουν στη Βιέννη, στην Τρανσυλβανία, στο Τέμεσβαρ, στην Ουγγαρία, στη Μοράβια, στην Τεργέστη, στη Σαξωνία, φάμπρικες ερυθροβαφής βαμβακονημάτων, μεταφέροντας και διαδίδοντας και τη "διδασκαλία" σε τεχνίτες και σε εργοστάσια της κεντρικής Ευρώπης. 

Το αμπελακιώτικο μονοπώλιο στάθηκε ο κατεξοχήν ανταγωνιστικός παράγοντας. Το δημοσιευόμενο, στο επίμετρο, καταστατικό της τελευταίας Κοινής Συντροφιάς (1805) των Αμπελακίων και ή συζήτηση για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των Αμπελακιωτών επαναφέρουν στην επικαιρότητα το πάντα ζωντανό ενδιαφέρον για την πρωτοποριακή ιστορία των Θεσσαλών παραγωγών και εμπόρων.