Οι δύο τόμοι των "Αντικριτικών", και ο προηγηθείς των "Κριτικών", διαβάζονται όπως και οι θεατρικές κριτικές του Keneth Tynan, ή, τα, πριν και μετά την Βαβέλ, κείμενα του George Steiner, ως αυτοτελείς δημιουργίες. Τέρπουν άμα και διδάσκουν, χωρίς να το επιδιώκουν με το ανεπανάληπτο, τακοπουλικόν "μεταροΐδιον" χιούμορ και πνεύμα τους.
Ο Πάρις Τακόπουλος σε ό,τι γράφει είτε ποίηση, είτε διήγημα, είτε μυθιστόρημα, είτε θέατρο, κριτικήν ποιεί, ακόμα και όταν γράφει κριτική. Υπάρχει μια ενότης ύφους στα γραπτά του, αποτελούσα την πεμπτουσία του έργου του κι η οποία μετατρέπεται σε αριστοτέλεια "εξ-ουσία" με την "Κενή Διαθήκη" του, την χαρακτηρισθείσα από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ως το πιο επαναστατικό και πρωτότυπο έργο, τύποις και ουσία, στην γλώσσα μας, και το μοναδικό στην Ελλάδα ανάλογο της γραφής του λόγου, του James Joyce.
Η κριτική του "καθαρού" λόγου της "Κενής Διαθήκης" μετά του σχετικού γλωσσαρίου προόρισται να είναι ο τέταρτος τόμος των αντι-αυτοκριτικών του, όστις πιθανόν να προηγηθεί του τρίτου "Απόκρυφου" τόμου της "Κενής Διαθήκης", όστις, φυσικά, θα ακολουθήσει τα "Αντικριτικά", μέχρι της τελικής εξαντλήσεώς σας.