Ο πρόλογος του Πέτρου Μαρτινίδη:

Την περίοδο του «μεγάλου τρόμου» στη γαλλική επανάσταση, φανατικοί οπαδοί των σφαγών αποδείχτηκαν όσοι υπηρετούσαν από κοντά τους αριστοκράτες: καμαριέρες, ράφτες, παπουτσήδες, αμαξάδες. Αντίθετα, αρτοποιοί, ταβερνιάρηδες ή τυπογράφοι δεν αξίωναν υπερωρίες στη γκιλοτίνα. Ο καθημερινός συγχρωτισμός με κάποιον που μισείς εξαγριώνει, φαίνεται, πολύ παραπάνω απ’ το να τον υφίστασαι από κάποια απόσταση.
Αυτή είναι, ίσως, μια ιδιαίτερη τροπή της περίφημης «διαλεκτικής αφέντη-σκλάβου», δηλαδή της αίσθησης ότι εξαρτάσαι από εκείνον που εξαρτάται από εσένα. Κι αυτή είναι, σίγουρα, η σχέση του Καρχαρία με τον Κορνήλιο, το ψάρι-πιλότο στην υπηρεσία του. Ο Κορνήλιος επιβιώνει επωφελούμενος των παρασίτων στο δέρμα του Καρχαρία και ο Καρχαρίας, παρά τη ρητή του πεποίθηση πως «μόνος λόγος ύπαρξης ενός πλάσματος είναι να φαγωθεί από κάποιο άλλο», αφήνει αφάγωτο τον Κορνήλιο για να επωφελείται των φροντίδων του. Φυσικά, εκείνος που υποφέρει σε αυτή τη συμβίωση είναι ο Κορνήλιος. Φλεγματικός μα και φιλεύσπλαχνος, δοκιμάζει πότε-πότε να γλιτώσει κάποια ψάρια από τα ανηλεή τσιμπούσια του Καρχαρία, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Εκείνο που καταφέρνει όμως, πολύ επιτυχώς, είναι να σαρκάζει το αδηφάγο κήτος.
Σαρκασμός και σαρκοφαγία εκρήγνυνται σε κάθε σελίδα του άλμπουμ, σαν βόμβες βυθού. Ενός βυθού με παλιά ναυάγια, καταποντισμένα ερείπια, ζωηρόχρωμη χλωρίδα και τη βρώσιμη πανίδα του. Μαζί, διαχέεται το βαθιά
φιλοσοφικό χιούμορ του Αρκά. Ο Κορνήλιος συνοψίζει τον «έντιμο άνθρωπο», που ο Ντοστογιέφσκι τον έκρινε αναγκασμένο να καταντά «δειλός και σκλάβος», όσο και την κατά τον Χέγκελ έννοια της «δυστυχούς συνείδησης» ή τις δυσδιάκριτες διαφορές μεταξύ «Εγώ-Εσύ», όπως τις ανέδειξε ο Μάρτιν Μπούμπερ.
Να υπηρετείς σημαίνει να ακολουθείς τη στάση ζωής και το φρόνημα του υπηρετούμενου. Στην περίπτωση του Κορνήλιου ισχύει το αντίστροφο: να ακολουθεί τον Καρχαρία (στις διαδρομές του) δεν σημαίνει πως υπηρετεί την αναλγησία του. Εκεί έγκειται η δύναμη της υποταγής του. Η δύναμη κάποιου που φέρει ευθύνες χωρίς να διαθέτει εξουσία, απέναντι σε κάποιον που διαθέτει εξουσία χωρίς να αναλαμβάνει ευθύνες.
Με αυτή την έννοια, πρόκειται για την πιο πολιτικοποιημένη σειρά του Αρκά. Ο Καρχαρίας μπορεί να εκπροσωπεί την αδηφάγο κεφαλαιοκρατία, τα κοπάδια που καταβροχθίζει την εργατική τάξη κι ο Κορνήλιος τους οργανικούς διανοούμενους. Μπορεί όμως να πρόκειται και για την πιο απολιτική σειρά του. Με τον Καρχαρία, απλώς, σαν το θηριώδες ένστικτο και τον Κορνήλιο σαν την ανίσχυρη περίσκεψη, έξω από κάθε κοινωνική αναφορά. Τα έχει αυτά η «διαλεκτική σκλάβου-αφέντη». Πώς όμως να διανύσεις αβρόχοις ποσί τόσα θαλάσσια τοπία;