Το βιβλίο είναι ογκοδέστατο, περίπου 1.000 σελίδες.

Χωρίζεται σε 4 μέρη, προ-επανάσταση κ επανάσταση, κ 2 μέρη μετά την επανάσταση του 1821 (εποχή καποδίστρια, όθωνα κτλ).

Η γλώσσα του όπως είναι φυσικό είναι λίγο βαριά για το 2019, δεδομένου ότι είναι γραμμένο πριν από 150 χρόνια αλλά κ ο Μακρυγιάννης έμαθε γράμματα στα 30 του για να γράψει τα απομνημονεύματά του (ο ίδιος λέει στον πρόλογο ότι είμαι αμόρφωτος κ μη με κρίνετε αυστηρά).

Για μένα, το σπουδαιότερο στοιχείο του βιβλίου είναι ότι αποτυπώνει το περιβάλλον του 1821 κ των επόμενων χρόνων, κ ειδικά τις σχέσεις των Ελλήνων μεταξύ τους, τις φατρίες, τις έριδες, το πώς συμπεριφέρονταν οι οπλαρχηγοί στους απλούς πολίτες αλλά κ ποιες ήταν οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων ένοπλων ομάδων. Πράγματα που δεν είναι γνωστά από τα ιστορικά βιβλία, τα βιβλία των σχολείων ή ακόμη κ τις ταινίες που παίζονται τις μέρες της επετείου. Για παράδειγμα, πουθενά αλλού δεν είχα διαβάσει ότι οι Ρουμελιώτες (Στερεοελλαδίτες) με τους Πελλοποννήσιους ήταν μονίμως σε διχόνοια κ κόντρα, οι μεν θεωρούσαν του δε αντίπαλους, κάθε ομάδα ήθελε να καρπωθεί τις μεγάλες νίκες εναντίον των Τούρκων (πχ στα Δερβενάκια), όλοι έριζαν για την εξουσία κτλ.

Ένα άλλο βασικό στοιχείο που προκύπτει είναι ότι οι Έλληνες πολλές φορές πολεμούσαν μαζί με Τούρκους εναντίον άλλων Τούρκων ή κ Ελλήνων (π.χ. Αλή Πασάς).

Ή ακόμη ότι πολλοί Έλληνες θεωρούσαν την εποχή της τουρκοκρατίας καλύτερη από την εποχή μετά την απελευθέρωση, λόγω πείνας, φτώχειας κτλ. Κ πολλοί Έλληνες προτίμησαν να πάνε με τους Τούρκους μετά την απελευθέρωση για καλύτερες συνθήκες ζωής.

Για μένα ένα πολύ καλό βιβλίο, που αξίζει να διαβαστεί από όλους όσους θέλουν να έχουν μια καλύτερη εικόνα για την ιστορία του Ελληνικού Έθνους.