Αναρίθµητα γεγονότα, ιδεολογήµατα και µοτίβα µάς προ(σ)καλούν να προσχωρήσουµε στην ευκολία του κλισέ «η Ιστορία επαναλαµβάνεται». Ολόιδια, φυσικά, δεν επανεµφανίζεται η Ιστορία, αλλά πλάθει άκρως ενδιαφέροντα déjà vu.

Πόσο µοιάζουν οι υποθέσεις Siemens του Μεσοπολέµου και του 1953-1957 µε όσα είδαµε από το 1990; Πώς λειτούργησαν, τι προοιώνισαν τα οικονοµικά σκάνδαλα του 1928-1932 και του 1946-1951; Τι δείχνει η καταπληκτική οµοιότητα ανάµεσα στους σηµερινούς αφορισµούς εναντίον αλλοδαπών προσφύγων κι εκείνους σε βάρος των "τουρκόσπορων" του 1922;

Άφθονα συµβάντα, γνωστά ή άγνωστα, φαντάζουν "πρόγονοι" όσων έµελλε να ζήσουµε πολύ αργότερα. Χρηµατιστηριακό σκάνδαλο του 1872-1874 συνδέει το καφενείο "Ωραία Ελλάς" µε τη Σοφοκλέους του 1999. Αστυνοµικοί ξυλοκοπούν φοιτητές που διαδηλώνουν υπέρ της δωρεάν εκπαίδευσης και του άρθρου 16 του Συντάγµατος, αλλά όχι στη δεκαετία του 1960, του "15%", ή στη Μεταπολίτευση. Στην εποχή του Τρικούπη. Στον Μεσοπόλεµο ένα… άφαντο θωρηκτό, γερµανικής κατασκευής, διεκδικεί την ιδιότητα του "πατέρα" του "γερµένου" υποβρυχίου "Παπανικολής". Η δε εµπλοκή του Αγίου Όρους στο Μακεδονικό, όταν δεν πυροδοτούσε διπλωµατικές µάχες, προκαλούσε… καλογερικό ξύλο (1905). Και τόσα ακόµη…

Ο ∆ιονύσης Ελευθεράτος, πέντε χρόνια µετά τα "Λαµόγια στο χακί", ξεψαχνίζει τον Τύπο, αρχίζοντας από τα χρόνια του Όθωνα. Αναζητά ερµηνείες και συνέπειες συµβάντων, σε πολιτική, οικονοµία, κοινωνία, ήθη καθηµερινότητας. Παρακολουθεί διαµάχες, ανακωχές, σταθερές ρότες, "κυβιστήσεις", ευφυείς κινήσεις, γκάφες, σε ένα συνεχές "ταγκό" του δράµατος µε την κωµωδία…