Προσκαλώντας τον Βαγγέλη Λιβιεράτο να αναλάβει μία εκ των χαρτογραφικών διαστάσεων, αρθογραφώντας ad libitum σε τακτική βάση στις «Κλίμακες» στο ηλεκτρονικό περιοδικό Λόγου & Τέχνης «Χάρτης» ήταν βέβαιο ότι θα ανταποκρινόταν με τη φρεσκάδα, τη συνδυαστική ραδιουργία και τη γλωσσική γλαφυρότητα του πρύτανη της σύγχρονης χαρτογραφίας μας, του διεθνούς κύρους δασκάλου, ου μην αλλά και την ευαισθησία του διακριτικού κρυπτοποιητή. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο αποκαλύφθηκε με την πολύπλευρη θεματολογία που κατέθετε κάθε μήνα, θεματολογία που έδειχνε τάσεις συμπόρευσης με την τότε επικαιρότητα μαζί με απλουστευτικές (για μη ειδικευμένους αναγνώστες) προσεγγίσεις ποικίλων γοητευτικών θεμάτων: Ο χάρτης ως διαδικασία απεικόνισης που εμπλέκει επιστήμες, τεχνολογίες, τέχνες κι εμπειρίες – η έννοια της κλίμακας – ο «ωραίος» χάρτης που υπερισχύει κάποτε του «σωστού» – ένας βασιλιάς θύμα των χαρτογράφων – χάρτες μεταξύ σατιρικής τέχνης και ιδεολογικής επιρροής. Αλλά και πιο ειδικευμένα καλλιτεχνικά θέματα: Η χαρτογραφία του Ουμπέρτο Έκο, ένας άγνωστος χαρτογράφος (Α. Μαυροκορδάτος), πώς μπορεί η φυσική επιφάνεια μιας σφαίρας να γίνει επίπεδη, ένας αυτοδίδακτος σύγχρονος χαρτοτέχνης κ.ο.κ.

Η Τέχνη είναι ένας τρόπος να αποδίδεις τα πράγματα έτσι ώστε να σχηματίζουν νέα συμφραζόμενα. Η συνεργασία μιας χαρτογραφικής διετίας απέδωσε το παρόν εκθαμβωτικό βιβλίο.