«Γράφω και εικονογραφώ παιδικά βιβλία από τότε που αποφοίτησα από τη σχολή καλών τεχνών, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ζωγραφίσω κάτι για μεγάλους, μέχρι που έκανα τα παιδιά μου. Δεν ήθελα όλες εκείνες οι ξεκαρδιστικές και όμορφες στιγμές της παιδικής τους ηλικίας να χαθούν σαν να τις πήρε ο άνεμος. Ένιωσα ότι ο μόνος τρόπος να τις απαθανατίζω ήταν μέσα από βιαστικά σκιτσάκια, κάτι σαν ημερολόγιο με εικόνες, αν θέλετε. Αυτά τα σκιτσάκια γίνονταν ως επί το πλείστον υπερβολικά νωρίς το πρωί, μ’ έναν καφέ στο χέρι, με το μπλοκ μου στα πόδια μου, με τα αγόρια να σκαρφαλώνουν πάνω μου και να «δανείζονται» τα μολύβια μου.
Ελπίζω ότι, εκτός από την ολοκληρωτική εξάντληση και το απόλυτο πανδαιμόνιο που χαρακτηρίζουν τη μητρότητα, κατάφερα να απεικονίσω ένα μέρος της μαγείας όλης αυτής της περιόδου».