Θα μπορούσε κανείς να εξετάσει για πολύ καιρό το άγχος χωρίς να σκέφτεται καθόλου τη νευρικότητα. Θα με καταλάβετε αμέσως όταν μιλήσω γι' αυτή τη μορφή του άγχους σαν αντικειμενικό άγχος σε αντίθεση με το νευρωτικό άγχος. Το πραγματικό άγχος ή φόβος λοιπόν μας εμφανίζεται σαν ένα πολύ φυσικό και λογικό πράγμα. Θα έπρεπε να το ονομάσουμε αντίδραση στην αντίληψη ενός εξωτερικού κινδύνου, μιας προσβολής που αναμένεται και περιμένει κανείς και προβλέπει. Είναι συνδεδεμένο με το αντανακλαστικό της φυγής και μπορεί να θεωρηθεί σαν μια έκφραση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Οι ευκαιρίες γι' αυτό, δηλαδή τα αντικείμενα και οι καταστάσεις για τις οποίες αισθάνεται κανείς άγχος είναι φανερό ότι θα εξαρτηθούν σε μεγάλη έκταση από τις γνώσεις και το συναίσθημα ισχύος που έχει αυτό το άτομο, σχετικά με τον εξωτερικό κόσμο