Η "Πρώτη εννεάς" του Πλωτίνου (204-270 μ.Χ.) περιλαμβάνει εννέα αυτοτελή κείμενα, όπου ο μεγάλος Νεοπλατωνικός φιλόσοφος πραγματεύεται θέματα ηθικού και γνωσιολογικού περιεχομένου, όπως οι αρετές, η ευδαιμονία, η προέλευση του Κακού, διαλεκτική, η φύση του ανθρώπου, αλλά και το ζήτημα του Ωραίου. Είναι αντιπροσωπευτική όλων των συγγραφικών του περιόδων και των τεχνικών γραφής που μεταχειρίζεται ο Πλωτίνος στα υπόλοιπα έργα του. Σ' αυτήν εκτίθενται, έσω και συνοπτικά, οι βάσεις και οι θεμελιώδεις αρχές που διέπουν το φιλοσοφικό του σύστημα, το οποίο παρουσιάζεται συνήθως ως ανασύνθεση της σκέψης του Πλάτωνα, με την παράλληλη χρήση όμως μεθόδων και εννοιών που αντλούνται από το έργο του Αριστοτέλη. Οι "Εννεάδες" προδιαγράφουν, σε μεγάλο βαθμό, την τελευταία μεγάλη σύνθεση της αρχαίας φιλοσοφίας, η οποία σφράγισε και τους τρεις πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στη συνέχεια: τον Βυζαντινό, τον Μεσαιωνικό Δυτικό και τον Αραβικό.