Η ΑΛΗΘΙΝΉ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Θα γράψουμε λίγες γραμμές για το βιβλίο του κ. Ρίνη με τον παραπάνω τίτλο ως κεντρικό. Υπό μια γενική έννοια, κατ’ αρχήν, χαρακτηρίζεται μορφικά από έναν δοκιμιακό λόγο και περιεχομενικά από μια βιωματική σύνθεση της ύπαρξης, όπως τη γνώρισε ο ίδιος ο συγγραφέας θεωρητικά μέσα από κείμενα μεγάλων διανοητών της φιλοσοφίας στην ιστορικότητά της και πρακτικά μέσα από τις δονήσεις της δικής του ανθρώπινης εμπειρίας. Οι προσδοκίες του συγγραφέα διαχέονται σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου, όπως το φως που πέφτει πάνω σε μια όχι και τόσο ομαλή επιφάνεια., και ανασυλλέγονται σε νοήματα, που προσπαθούν να αποτυπώσουν τον πολυδαίδαλο χαρακτήρα της κοινής πραγματικότητας. Πιο ειδικά διερωτάται πρωτίστως ο συγγραφέας για το πού βρίσκεται η πορεία του όντος καθ’ όλη τη σκοτεινή ημέρα της ύπαρξης. Βλέπει τούτη τη σκοτεινιά να αντιμετωπίζεται στην καθημερινότητα που τον περιτριγυρίζει με ένα τεχνητό φως, το οποίο μπορεί να γίνει αληθινό, πηγαίο φως, όταν μάθει ο άνθρωπος να σκέπτεται. Πότε αρχίζει να μαθαίνει να σκέπτεται; Από τότε που φτάνει σε τέτοια ύψη ο νους, ώστε πίσω από τον «πόλεμο» των φαινομένων να ανακαλύπτει την ήρεμη εστία του Όντος.
Πώς εννοεί το ον ο συγγραφέας; Το προϋποθέτει μάλλον ως κάτι το θεϊκώς ή νοητικώς υπάρχον, δυνάμει του οποίου ο άνθρωπος, όσο το ανακαλύπτει, τόσο αισθάνεται να πλησιάζει την πηγή με το καθαρό νερό και να αφήνει πίσω του τα «απόνερα» της διχοτομικής καθημερινότητας. Θα μπορούσε βέβαια να προσδιορίσει ρητά, ευθύς εξαρχής, την έννοια του όντος και στη συνέχεια να παρουσιάσει τις πιο χαρακτηριστικές του εκδιπλώσεις, έτσι ώστε να αναδείξει καλύτερα τη «σταύρωση» της ανθρώπινης ύπαρξης με την προσδοκία της «ανάστασης». Πάντως, φαίνεται, ο συγγραφέας κινείται στη γραμμή της αναζήτησης του όντος μέσα από τη βίωση του μη όντος:
«Η προσέγγιση του “όντως ον”, του “όντος” προς αναζήτηση του “όντως ον” γίνεται αντίστροφα, εκκινώντας από την άμεση βίωση του “μη όντος” με την έννοια της “μη ζωής”, της “μη υπάρξεως” ως “ον”» (σ. 28).

Η έννοια του «μη όντος» είναι μια από τις πιο δύσκολες και διαρκώς υπό έρευνα στην ιστορία της φιλοσοφίας. Η χρήση της και μια ανάλογη ερμηνεία ποτέ δεν μπορεί να είναι οριστική. Στο παρόν βιβλίο, ο συγγραφέας εντοπίζει το «μη ον» στην «έκπτωση» ή φθορά, θα μπορούσε να πει κανείς, του όντος, στο πλαίσιο της γένεσης και της φθοράς των όντων. Υπό μια έμμεση έννοια βλέπει έναν «κύκλο» μεταξύ όντος και μη όντος, μια περιπλάνηση του όντος, που υπαγορεύεται από την κινητήρια δύναμή του, τον νου. Το ζήτημα που προκύπτει εδώ είναι τούτο: ο νους και το ον είναι δυο διαφορετικά πράγματα ή μια ενιαία αεικινησία; Αυτό που είναι ορατό στην υπό συζήτηση εργασία είναι ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ποικίλες κατασκευές του νου, όπως «χαοτικός νους», «τεχνητός νους» ή «φαντασία του νου», «πνεύμα του νου», «ψυχή του νου».
Ένα άλλο επίσης ερώτημα που εγείρεται σε συνάφεια και με τα παραπάνω σχετίζεται με το πώς ορίζεται η ψυχή. Ο συγγραφέας μιλάει για «το πνεύμα της ψυχής», διατυπώνοντας μια σειρά από δικές του διαπιστώσεις ή οριοθετήσεις, καθεμιά από τις οποίες χρειάζεται ειδική ανάλυση. Υπάρχει ακόμη ένα τρίπτυχο των εννοιών: «νους-πνεύμα-ψυχή», στην καθεμιά από τις οποίες αποδίδει μια δυναμική ή κινητικότητα και αναζητεί κάποια αλληλενέργειά τους. Σημειωτέον ότι αυτές οι έννοιες στη μακρά ιστορία της φιλοσοφίας άλλοτε χρησιμοποιούνται ως συνώνυμες ή ταυτόσημες είτε ακόμη και ως επάλληλες ή υπάλληλες. Συνεχίζοντας να παρακολουθεί ή να διαβάζει την πορεία του όντος μέσα από τη μετάλλαξή του σε μη ον ασχολείται με την έννοια του υποκειμένου και του προσώπου σε μια βάση κυρίως συναισθηματικού ρόλου και να μιλάει για τον «Λόγο της καρδιάς» ή τον «καρδιακό Λόγο». Αυτές οι τελευταίες φράσεις ή εκ-φράσεις δημιουργούνται από τον συγγραφέα, χωρίς να απαντούν σε κάποιο κλασικό κείμενο της φιλοσοφίας, για να δοθεί προτεραιότητα ή ο πρώτος ρόλος στο συναίσθημα. Τούτο μαρτυρεί και η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στη συνολική του εργασία.

Το παρόν συγγραφικό έργο αποτελεί μια φιλοσοφική προσπάθεια κατανόησης του όντος και της αληθινής του πορείας να φτάσει στην αλήθεια, προσφέροντας έναν ενδιαφέρον τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Οι φιλοσοφικές θεωρίες από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι τη σύγχρονη εποχή γίνονται οι φορείς, οι σχηματοποιήσεις και οι αναπαραστάσεις της πορείας του όντος προς το σκοπό του, την κατάκτηση της ουσιαστικής αλήθειας με σημαντικό εργαλείο το λόγο ως σκέψη . Η ουσιαστική αυτή αλήθεια δεν είναι τίποτα περισσότερο, κατά τον συγγραφέα, από την απόλυτη εσωτερικότητα της βίωσης. Σε μια εποχή που οι πολυάριθμες Σειρήνες δεν αφήνουν το άτομο να επεξεργαστεί το βίωμα, η φιλοσοφική προσέγγιση του συγγραφέα μεθοδικά οδηγεί τον αναγνώστη να αναστοχασθεί τις δικές του πρακτικές και να φτάσει σε μια άλλη θέαση του κόσμου του. Πρόκειται για ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που με τον εικονοπλαστικό λόγο, τα ερωτήματα και τις ερμηνευτικές αναλύσεις με αναφορά στη σύγχρονη εποχή κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη και γίνεται προσιτό και οικείο στον καθένα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Κ. ΡΙΝΗ "Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ"

Η ύπαρξη και η αλήθεια της ως στόχος, το ζητούμενο. Και ο συγγραφέας με σεβασμό και επίγνωση της ιστορίας της φιλοσοφίας στο πέρασμα των αιώνων, από την αρχαία ελληνική γραμματεία μέχρι και σήμερα, αναζητά την αληθινή πορεία του όντος και αναδεικνύει τον τρόπο, δίνοντας τη δική του φιλοσοφική τεκμηρίωση. Εσωτερική διαδρομή, ανακάλυψη της αλήθειας. Με όλον το σεβασμό αν υποτάξω το σύγγραμα σε θεατρική σκηνή και πρόζα, εδώ πρωταγωνιστής δεν είναι το άγνωστο και το ακατανόητο αλλά ο άνθρωπος και για ανακάλυψη της "αλήθειας" του.

Ένα φιλοσοφικό έργο το οποίο συνδυάζει φιλοσοφικές θεωρίες από προσωκρατικούς μέχρι και σύγχρονους φιλοσόφους με σκοπό την ανάδειξη της αληθινής πηγής του ανθρωπίνου "Είναι". Από άποψη γλώσσας και ύφους είναι πραγματική "ποίηση"!