Με τη σκέψη της ενηλικίωσης αναλογιζόµουν πώς έγινα ο άνθρωπος που είµαι.

Η απάντηση, βέβαια, δεν ήταν µακριά, µόνο τριακόσια ογδόντα εφτά χιλιόµετρα. Η συλλογή µου «Ρέµβη» γράφτηκε για να µοιραστώ τις εµπειρίες που µου έµαθε η Λευκάδα, όποιες κι αν ήταν: από τα πρώτα γενέθλια µέχρι και το πένθος. Με το κάθε γέλιο, βήµα, αντίο, «µου λείπεις», « σ’ αγαπώ», γέµιζα τα χέρια µου µε το µελάνι της κάθε λέξης χωρίς να ήξερα τι θα κάνω, τι θα απογίνει το χαρτί.

Έγραψα αυτά τα ποιήµατα γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχω ούτε εγώ.

Όταν ξηµερώνει

Οι ποιητές επιστρέφουν στον κήπο,

στα αγάλµατά τους

Οι ποιητές πεθαίνουν

µέχρι το βράδυ

που θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.