Οι χρήσεις γης αποτελούν το βασικό όρο και περιορισμό δόμησης για οποιαδήποτε νόμιμη, μικρή ή μεγάλη αναπτυξιακή πρωτοβουλία που εκκινεί από τον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα. Ειδικότερα, αποτελούν το βασικό μέσο για τη μεταβολή των πόλεων, των γειτονιών, τη μετεξέλιξη των κτιρίων του αστικού ιστού.
Γι’ αυτό το λόγο οι χρήσεις γης απασχολούν το μηχανικό, το δικηγόρο, το συμβολαιογράφο, τον καθένα που θα ήθελε να αγοράσει, να πουλήσει, να αξιοποιήσει το μαγαζί του, το διαμέρισμα, την ιδιοκτησία του.
Το παρόν έργο ακολουθεί μια εύληπτη δομή της ύλης με έμφαση στην επεξήγηση σύνθετων εννοιών, ενώ το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η παράθεση εκτενέστατης περιπτωσιολογίας, που καλύπτει από κατοικίες έως και εξειδικευμένους επαγγελματικούς χώρους δίνοντας άμεσες και εξειδικευμένες απαντήσεις και λύσεις σε τεχνικά και νομικά ζητήματα. 

Το π.δ. 23.2/6.3.1987 (Δ΄ 166) αποτελεί το νομοθέτημα στο οποίο βασίστηκαν όλοι οι σχεδιασμοί στις ελληνικές πόλεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα. Πάντως το π.δ. του 1987 θα διέπει την οργάνωση των χρήσεων στον οικιστικό ιστό για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα, στο βαθμό που το π.δ. 59/2018 (Α΄ 114), που θεσπίστηκε για τα Τοπικά Πολεοδομικά Σχέδια, θα αλλάξει σύμφωνα με το άρθρο 45 παρ. 1 του ν. 4759/2020 (Α΄ 245) και για τα δε ΤΠΣ δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η ανάθεσή τους στους μελετητές ούτε θα καταλαμβάνουν αυτά όλη την ελληνική επικράτεια. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στην ερμηνεία των προβλέψεων του π.δ. του 1987, όπως ερμηνεύτηκε από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, των Διοικητικών Εφετείων, τη Διεύθυνση Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Υπουργείου Περιβάλλοντος και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.