Οι 5ος και 4ος αιώνες χαρακτηρίζονται από επιτεύγματα και καταστρεπτικά ολισθήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μαστιζόμενος από διχόνοια και αδιάκοπους εμφυλίους πολέμους, ο Ελληνισμός δεν επέπρωτο να ενωθεί. Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια προς ένωσή του, από τον Φίλιππο της Μακεδονίας, κατέρρευσε μέσα στη βιαιότητα της δολοφονίας του. Ο γιος του άφησε πίσω του τον μικρό αλληλοϋπονομευόμενο διασπασμένο ελληνικό κόσμο και έφθασε στην Ινδία, μεταφέροντας και εξαπλώνοντας στην Ανατολή μέσω των διαδόχων του την παιδεία του κόσμου που αντιπροσώπευε. 

Εν τούτοις, οι δύο αιώνες δεν χαρακτηρίζονται μόνο από άρνηση και συχνά αμοιβαία καταστροφή. Στους καταστροφείς αντιστέκονται οι δημιουργοί. Αυτοί συναντώνται σε ένα πλήθος δραστηριοτήτων, όπως στην πολιτική, που σκοπεύει στη βελτίωση και στην απελευθέρωση του ανθρώπου, ή στην τέχνη του γραπτού λόγου, που εξιστορεί τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, ερευνώντας το "είναι". Στους δύο αιώνες διακρίνονται οι κορυφές των ορέων που κατέκτησε η ανθρώπινη διάνοια, αλλά και τα βάραθρα που κατέληξε ο φορέας της. Οι δύο αιώνες συνθέτουν τον πολύχρωμο και πάντοτε επίκαιρο πίνακα μιας κοινωνίας, ταυτόχρονα δημιουργικής και καταστρεπτικής ή -πιο σωστά- αυτοκαταστρεπτικής. Στις έντονες εναλλαγές των χρωμάτων διακρίνονται όχι μόνον ό,τι άφησε πίσω της εκείνη η απίστευτα δυναμική ανθρώπινη ομάδα, αλλά και ο διαρκής αγώνας του ανθρώπου γύρω από τις ίδιες έννοιες.