Μετά την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ, η άρνηση της προοπτικής ενός "αμερικανικού αιώνα" έμοιαζε καταδικασμένη σε αποτυχία, τόσο ως επιστημονική εκτίμηση όσο και ως πολιτικό πρόταγμα. Ιδίως στην καθ' ημάς "Δύση", οι βεβαιότητες ενός μονοκεντρικού κόσμου, μιας νέας αυτοκρατορίας ήταν κραταιές. Η ελληνική πολιτική ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον, μετά τη σύντομη δεκαετία του '80 και τις προσπάθειες αυτονόμησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ως προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Τριάντα χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το πρελούδιο ενός παρατεταμένου πολέμου φθοράς για την παγκόσμια ηγεμονία. Καθώς οι τεκτονικές πλάκες των διεθνών σχέσεων μετατοπίζονται και συγκρούονται και ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε μια διακεκαυμένη ζώνη, εξακολουθούν να κινούνται με βάση τα μεταψυχροπολεμικά δόγματα της εσωτερίκευσης της εξάρτησης. Το παρόν βιβλίο φιλοδοξεί να συμβάλει στη συζήτηση για την αναγκαία δομική και στρατηγική μεταβολή των διεθνών σχέσεων των δύο κρατών, με στόχο μια διεθνή πολιτική αρχών, γειωμένη στις νέες πραγματικότητες.