Ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμήδ Β' ανήκει εις τας πλέον αμφιλεγομένας προσωπικότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η περίοδος της διακυβερνήσεώς του αποτελεί την τελευταίαν αυτής αναλαμπήν, ταυτοχρόνως δε την απαρχήν της καταρρεύσεώς της, εξ ου και η συστηματική μελέτη του βίου και της πολιτείας του, οτέ μεν υπό ακραιφνώς επιστημονικής οπτικής, οτέ δε υπό πολιτικών σκοπιμοτήτων συγγραφάς.
Ενώ εκ πρώτης όψεως ταφορώντα τον περί ου ο λόγος σουλτάνον δείκνυνται λελυμένα, το τοιούτο δεν δύναται να μετέχη της βεβαιότητος, διότι απλούστατα καθίσταται σχεδόν αδύνατον πάσαι του έργου του αι πτυχαί να συνδεθούν προς άλληλαι, πολλώ δε μέλλον οτέ αι τοιαύται πτυχαί ενίοτε παρουσιάζουσιν αντικρουομένας αποκλίσεις.
Η εν λόγω περίοδος προκαλεί το διαφέρον ου μόνον σχετιζομένη προς τα εσωτερικά του οσμανικού κράτους ζητήματα, αλλά πρώτιστα διότι κατ' εκείνην την χρονικήν συγκυρίαν αναπτύσσεται το ιδεολογικόν ρεύμα του πανισλαμισμού, όπερ, επιδεχόμενον διαφόρων εξελικτικών φάσεων, θ' αποκρυσταλλωθή εν τέλει εις τον υπό των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου τω 1928 επαναδημιουργούμενον ισλαμισμόν και τας κατόπιν εξ αυτού διασπαθείσας ισλαμιστικάς οργανώσεις, πρεσβευούσας το ιδεώδες της επανιδρύσεως της χαλιφείας ως πολιτειακού προτύπου διακυβερνήσεως συνόλης της κοινότητος των πιστών.