Η Μέιβ και ο Ντάνι Κόνροϋ μεγαλώνουν στο Ολλανδέζικο Σπίτι, μια εντυπωσιακή έπαυλη στα περίχωρα της Φιλαδέλφειας. Μια μέρα η μητέρα τους φεύγει αναπάντεχα και λίγο καιρό αργότερα ο πατέρας τους φέρνει στο σπίτι μια καινούργια γυναίκα, την Άντρια. Ο ερχομός της θα σημάνει το τέλος της παιδικής τους ηλικίας.

Χάνεται όμως κάτι το οποίο προσπαθείς μια ζωή να ξαναβρείς; Η Μέιβ και ο Ντάνι εξορίζονται απ’ το Ολλανδέζικο Σπίτι, αλλά για δεκαετίες παλεύουν να επιστρέψουν σ’ αυτό. Χτυπούν εις μάτην την πόρτα του παρελθόντος, περιμένοντας να βρεθεί κάποιος να τους ανοίξει ― και κάπως έτσι αφήνουν τη ζωή να περάσει.

Η μοίρα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια, λέει η Αν Πάτσετ, μια απ’ τις πιο διακεκριμένες φωνές της σύγχρονης αμερικανικής πεζογραφίας. Στο Ολλανδέζικο σπίτι η συγγραφέας παραδίδει την ιστορία τριών γενιών μιας οικογένειας, καταθέτοντας έναν αλησμόνητο ύμνο στην αδερφική αγάπη και τη δύναμη της συγχώρεσης.

Το όμορφο παιδικό πρόσωπο της Τζοβάννα έχει αλλοιωθεί, σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε μια άσχημη, επιθετική έφηβη. Άραγε έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγματα; Και σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά την ευτυχισμένη όψη των παιδικών της χρόνων, η Τζοβάννα αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάμεσα σε δύο γειτονιές της Νάπολης στις οποίες κυλά το ίδιο αίμα, δυο γειτονιές που φοβούνται και απεχθάνονται η μία την άλλη: τη Νάπολη ψηλά στον λόφο, που φορά το εκλεπτυσμένο της προσωπείο, και τη Νάπολη χαμηλά, που παριστάνει την αχαλίνωτη, την αγοραία. Η Τζοβάννα παραπαίει από τα ψηλά στα χαμηλά, άλλοτε πέφτοντας με ορμή κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας σιγά σιγά, σαστισμένη μπροστά στο γεγονός πως, είτε πάνω είτε κάτω, η Νάπολη μοιάζει μια πόλη δίχως απαντήσεις, δίχως διαφυγή.

«Μπορεί άραγε το νόημα της ζωής μας στη γη να μην είναι η αέναη πρόοδος προς την κατεύθυνση κάποιου απροσδιόριστου στόχου – ο σχεδιασμός και η παραγωγή όλο και πιο ισχυρών τεχνολογιών, η ανάπτυξη όλο και πιο σύνθετων και δυσνόητων μορφών πολιτισμού; Μπορεί όλα αυτά να αναδύονται και να υποχωρούν με τρόπο φυσικό, σαν παλίρροιες, ενώ το νόημα της ζωής να παραμένει πάντα το ίδιο: να ζούμε και να συμβιώνουμε με άλλους ανθρώπους;» 

Η Άλις είναι μια νεαρή συγγραφέας που έχει μεγαλώσει στο Δουβλίνο. Ζει μερικά χρόνια στη Νέα Υόρκη και έπειτα, στο πλαίσιο της ανάρρωσής της από έναν νευρικό κλονισμό, αποφασίζει να μετακομίσει σε ένα υπέροχο σπίτι στην επαρχία της Ιρλανδίας, σε έναν τόπο από τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι γυρεύουν να φύγουν. Εκεί γνωρίζει τον συνομήλικό της Φίλιξ, που πλήττει δουλεύοντας σε μια αποθήκη, και σύντομα του προτείνει να τη συνοδεύσει στη Ρώμη, όπου θα ταξιδέψει για την προώθηση της ιταλικής μετάφρασης του βιβλίου της. Εν τω μεταξύ, στο Δουβλίνο, η καλύτερή της φίλη, η Αϊλίν, εργάζεται σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό, βγάζει λίγα χρήματα, προσπαθεί να ξεπεράσει τον χωρισμό της, και φλερτάρει με τον παιδικό της φίλο Σάιμον. 

Η Άλις, ο Φίλιξ, η Αϊλίν και ο Σάιμον είναι όλοι γύρω στα τριάντα – όμως νιώθουν ότι ζωή τούς προσπερνάει σιγά σιγά. Ερωτεύονται, απομυθοποιούν τον έναν μύθο της ζωής τους μετά τον άλλο, βρίσκονται και ξαναχωρίζουν. Αναρωτιούνται για τον έρωτα, το σεξ, τη φιλία, για τον ορισμό και την έννοια της επιτυχίας, αλλά και για το πώς μπορεί κανείς να ελπίζει για το καλύτερο σ’ έναν συνήθως απελπισμένο και απελπιστικό κόσμο. Μήπως άραγε βρίσκονται μέσα στο τελευταίο φωτεινό δωμάτιο του κόσμου πριν πέσει παντοτινά το σκοτάδι; Γίνονται μήπως αυτόπτες μάρτυρες κάποιας μεγάλης αλλαγής; Θα βρουν τον τρόπο να πιστέψουν ότι όντως υπάρχει ένας όμορφος κόσμος;